Hello new world!

Blog 1

11 maart: 'naar Bangkok!' stond sinds enkele weken in mijn agenda. Twee woorden, en zo'n bizarre overgang van het alledaagse werkende leven, plots met het vliegtuig aan de andere kant van de wereld geslingerd te worden, en weer de vrijheid van het backpacken ervaren.

Na het afscheid nemen van Maud, m'n huisgenootje, liep ik die ochtend met grote stappen de van Speijkstraat uit. Wat voelde dat goed, om met de grote liefde van m'n leven op m'n rug, het symbool van vrijheid, gaan en staan waar je maar wilt, de tram in te stappen.

In de tram merk ik dat mensen beginnen te glimlachen wanneer ik ze aankijk. Waarschijnlijk uitte het ultieme geluksgevoel wat ik van binnen had, zich in een stel sprankelende oogjes. Amsterdam was mooi die ochtend. Een stralend zonnetje en de lucht die de lentegeur draagt, maakt dat ik me realiseer dat ik ook hier erg gelukkig ben, maar ik troost het gevoel met de gedachte dat Amsterdam vast wel een van haar miljoen inwoners kan missen voor drie maanden.

Op Schiphol is de eerste persoon die ik zie m'n moeder, zie als een paparazzi al haar fototoestel om haar nek heeft hangen, klaar om elk momentje van het afscheid vast te leggen. Daarna komt mijn supertoffe maatje Nikki aanlopen, en enkele seconden daarna belt m'n nichtje. Ik check mijn backpack in, en realiseer me dat ik al sinds de dag begonnen is, ik een enorme rust ervaar, en totaal relaxed alles over me heen laat komen. Zelfs als m'n nichtje bij het koffie drinken naast me loopt te stuiteren 'aaaah! Ik ben zo zenuwachtig voor je! Waarom ben je zo rustig?!' kan me niet uit mijn ontspannen houding halen.

Dit is een reis die ik heel erg vanuit het hier en nu zal beleven. Ik ben meestal van de mooie plannen, de verre toekomstdromen, maar de afgelopen maanden in Nederland hebben me laten realiseren dat er zomaar een aardverschuiving in je leven kan gebeuren, en dat alles weer een nieuwe plek moet krijgen, en dan is uiteindelijk de enige persoon die waar je ook echt op terug moet kunnen vallen jijzelf bent. Aan de andere kant heeft dit veel moois gebracht, vriendschappen zijn dieper geworteld en ik voel mezelf sterker dan ooit, en dat voelt goed. Een bepaald tintje volwassenheid is mijn hoofd geloof ik binnen gekropen, een bepaalde rust, en maakt dat ik situaties makkelijker overlaat zoals ze zijn, en er het leukste van probeer te maken. Maar begrijp me goed: de enthousiaste en dromende Mir zal ik altijd blijven, ik beloof het! En echt volwassen worden wil ik niet. Ik wil altijd nieuwschierig blijven naar nieuwe dingen, altijd meer dingen willen blijven leren, altijd dat kleine beetje onverzadigdheid houden, zodat je altijd hongerig blijft naar nieuwe indrukken en kennis. En deze reis zal zeker die kleine honger enigszins kunnen stillen!

Ik stap nu eigenlijk zonder verwachtingen dit avontuur in, en dat voelt ook heel leuk. Ik ben waanzinnig nieuwschierig naar alles, dus ik houd mijn ogen open voor alles wat me tegemoet zal komen.

Wat ik zelf hierbij een hele mooie inspirerende quote vind, is die uit de Disney film Kong Fu Panda. (Niet lachen! Hij is echt heel mooi!) Hierbij vraagt de kleine piekerende panda raad aan de oude, wijze, verrimpelde schildpad. (Lees het volgende stukje een beetje dromerig en tien keer zo langzaam als je normaal zou doen; dan kickt ie het beste in:)

'Yesterday is history,
Tomorrow is a mistery,
And totday is a gift...

That's why they call it 'the present'.'

Na drie dikke knuffels en zoenen, en na heel veel gelukswensen te hebben ontvangen, stap ik dan het nieuwe avontuur in. Half achterom kijkend, zwaaiend wordt de afstand tussen mij en m'n uitzwaaiders groter. Totdat ik vooruit kijk, een diepe zucht slaak en met grote passen richting de douane loop. Ik bedenk me nu dat ik niet eens meer omgekeken heb.

In het vliegtuig bemachtig ik m'n gereserveerde plekje bij het raam. Ik hou van vliegen. Elke keer vind ik het weer zo magisch, elke keer denk ik even aan de gebroeders Wright, wat voor debiel maar ook geweldig het idee was om een vervoersmiddel te lucht te laten verplaatsen. En ik kan uren uit het raam kijken. De gebergtes die ik zag kon ik niet met zekerheid duiden, ook de meren niet. Rusland had ik nog nooit eerder vanuit de lucht kunnen aanschouwen. Toen de landing zich inzette, werd ik me er weer even van bewust dat er daadwerkelijk waanzinnig veel sneeuw is rondom Moskou! Ik zag bevroren meren, waar de autoweg tot aan de oever reikte, en vervolgens er een autonmbandenspoor te zien was tot aan de overkant van het meer. Echt bizar. Gelijk bedacht ik me dat ik een tijd geleden een feest had waarin ik in Russian bootcamp style moest verschijnen. Ik heb me die nacht rot lopen zweten door de nepbonten muts die ik op had, en de plaksnor die ik opgeplakt had gekregen bleef ook niet lang zitten. Maar het kan me wel voorstellen dat zo'n muts in zo'n landschap met bevroren meren erg van pas komt!

Na een uurtje op Russische grond te hebben gestaan (scratchmap, mag ik? Nee, helaas) voelde ik de grond weer onder me wegtrekken, en zette de vlucht zich door naar Bangkok.

Naast me zat een Russisch stel. Ik heb me zo innig verbaasd over hoe leuk en hoe lief zij met elkaar om gingen! Onze 11 uur lang durende vlucht hebben ze bijna non-stop gelachen, gepraat, en af en toe samen een liedje geluisterd. Als je het over 'the one' hebt, die hebben elkaar echt uit miljoenen gevonden.

Zelf vermaakte ik me prima met m'n muziek, het landschap en de sterren te bekijken, heb ik me voor de tweede keer weer helemaal laten inpakken door de film 'The fault in our stars' en wilde ik the reality-check bij mezelf doen: 'Mir, je vliegt naar Bangkok, Mir, wake up! Je bent onderweg naar Thailand!' Door op een soort van 3D googlemaps de wereld rondjes te laten draaien, waarop de vlucht aangegeven stond. Nee. Nog steeds geen kriebels in m'n buik, nog steeds geen 'ohlievehelpwatbenikaanhetdoen', maar gewoon dezelfde kalmte in m'n kop: 'Bangkok? Oké prima!'

Het wordt licht, zoals elke normale dag. Zoals ik er al duizenden van heb mee kunnen maken. Maar deze keer gaat voor mij de zo'n op in Het vliegtuig zittende, in het verre verre oosten.

Eenmaal geland raap ik m'n spulletjes bij elkaar. Inclusief de lieve brief van Nikki die ik in het vliegtuig heb mogen lezen. Even een hart onder de riem, en een mooie boodschap voor tijdens mijn reis draag ik nu met me mee.

Wanneer ik het vliegtuig uitstap, overvalt de warmte me een beetje, en valt me iets op aan de lucht waarover ik me blijf verbazen: overal ruikt het kruidig! Een soort van zweempje peper met kamperfoelie en nog wat andere pittige kruiden in dit geurenpaillet. Het daglicht is niet intens fel ookal zijn er geen wolken, maar dat zal denk ik ook komen door de hoge luchtvochtigheid en de smog die over Bangkok heen hangt. De mensen zijn lief, klein en vrolijk. Er heerst een soort van chaos, veel mensen bij elkaar, maar op de één of andere manier is het wel echt enorm relaxed. Er wordt niet naar elkaar geschreeuwd en gesnouwd zoals ik dat in Hong Kong gezien heb, maar veel van de Thaise mensen hebben een bepaalde zen-achtige vibe over zich heen. Allemaal een beetje kleine happy bhudda's. Maar dit bedoel ik met respect.

Al snel had een oudere man een gesprek met me aangeknoopt. Als ik rechtop stond kwam hij tot mijn elleboog, dus ik voelde me echt ongemakkelijk groot naast deze vriendelijke man. Ik stapte samen met hem de trein in, en we moesten beide tot aan het laatste station reizen, dus we hebben twintig minuten over vanalles gebabbeld. Toen ik vertelde dat ik medicijnen studeerde werden zijn ogen drie keer zo groot ('You doctor!!') en sinds dien had hij de missie op zich genomen om deze Grote Vriendelijke Reus (ken je m nog, van Ronald Dahl?) veilig bij haar hostel af te zetten. 'You jetlag, you tired. I want you be safe. I bling you to hostel.' Hiermee werd de avonturier in mij een beetje gedoofd, immers, ik vind het stiekem wel een beetje spannend en leuk om zomaar in een tuktuk te springen, de naam van m'n hostel te zeggen en maar te zien welke situatie zich dan voor doet. Maar omdat de man zo stellig was ondanks mijn vele hints dat ik nog prima kon nadenken en in het hostel wel weer zou slapen, eiste hij dat hij me voor het hostel af zou zetten. Ik moest nog even aftasten of dit de Thaise vriendelijkheid is, of omdat lange dames met blond haar hier vereerd worden, maar na een paar dagen kan ik bevestigen dat het eerste vooral waar is... Met een tikkeltje van het tweede.

Toen mijn grote vriend Nut mijn backpack in de taxi wilde helpen zetten, besefte ik me pas dat hij er wel twee keer in paste. Ik voelde me echt monsterlijk groot en ik snap nou niet echt meer iets van de evolutie, dat twee dezelfde species zo ontzettend veel qua uiterlijk kunnen verschillen. (Lang leve de boerenkool!) Gelukkig konden we de taxi delen met twee super schattige Filipijnse dames, did wel hetzelfde formaat hadden. Nut vertelde apetrots aan hen dat ik geneeskunde studeerde, en ik de nieuwe eboladokter zou worden. Ik moest wel lachen. 'You parents pround you student medicine?' 'I be so so ploud if my doughter doctordoctor!' Uiteindelijk besefte ik me ook dat het allemaal uit een waanzinnig goed hart kwam, dat hij me zo wilde helpen. Ookal was ik een beetje overvallen door zijn enthousiasme, zulke mensen zijn wel de kleine sterretjes die je pas opvallen bij een strakheldere nacht.

Eenmaal in het hostel aangekomen, leg ik mezelf neer in een hostelbedje, in een kamer waar de airco snoeihard loopt te brommen. Ik wordt wakker wanneer mijn maag laat weten dat ie wat te eten wil. 'Weet je het zeker? Het eten is hier wel heel anders dan in Nederland, dus wees voorbereidt!' Mijn krentenbollenvoorraad was al aardig geslonken, dus het werd wel tijd voor the real deal. Net toen ik de kamer uit liep en de klap van de bedwelmende warme harder aan kwam dan ik dacht. Op de gang kwam ik een Engelsman tegen. Even gebabbeld, en toen ik liet vallen dat ik op weg was naar m'n eerste Thaise maaltijd, wilde hij me wel vergezellen. Het werd het kraampje recht tegenover het hostel, Er werd achter m'n rug gegiebeld toen ik vroeg welke dingen niet al te pittig waren. Alles zag er zo lekker uit, en alles rook zó heerlijk, dat ik bij dat ene kraampje wel alles zou willen proeven. We plantten ons neer op twee kleine krukjes met een wiebelig tafeltje ertussen, midden op straat. Alle eetkraampjes hebben hier een soort van uit de grond gestampt terrasje erbij, en maakt een heerlijke chaos als er honderden mensen tegelijkertijd aan het eten zijn, terwijl de andere honderden mensen in de weer zijn het allerlekkeeste eten wat er die avond te krijgen is, te bemachtigen. Het was nog steeds warm, druk en chaotisch, maar het was erg gezellig en ik heb heerlijk kunnen praten en lachen met M'n Engelse mate. Daarna lieten we ons verdwalen in het nachtelijke Bangkok, waar nog volop leven was.

Robin had die avond een meisje leren kennen waarom hij moest lachen. Een meisje die iedere kakkerlak ziet lopen, zelfs de geplette kakkerlak op het zebrapad waar we tussen de taxi's heen moesten slalommen. Die dolenthousiast ieder paadje in wil slaan wat maar een beetje avontuurlijk eruit ziet, (waardoor we ons plots in een tempelterrein bevonden waar niemand was, echt helemaal te gek gaaf!), die een heel lang monoloog begint over hoe belangrijk het is dat we ons realiseren dat we maar lucky bastards zijn dat we alle kansen hebben gekregen om te studeren, en kunnen gaan en staan waar we willen, na net een jongetje van 10 jaar om 12 uur savonds alleen bij een klein kraampje met tweedehands tefeloonaccuus te hebben zien staan. Een meisje wat midden in het park omhoog kijkend rondjes koopt te dribbelen, om ófwel de grote beer te willen zien, óf het zuiderkruis, om te kunnen ontdekken in welke hemisfeer we ons bevinden. En onvermoeibaar alle dingen benoemd die ze gaaf en geweldig vindt, en dat díe tuktuk, die nèt voorbij scheurde, echt de aller kleurrijkste tuktuk van de dag was die ze gezien had. Hij bevestigde dat op een gegeven moment door mijn schouders vast te houden en te zeggen 'You are blessed with such a happy soul, dear!'

Die avond loop ik nog even naar het dakterras van het hostel.

Ik kijk om hoog naar de oranjegekleurde sterren, en haal een paar keer heel diep adem.

12 maart 2015, Bangkok. Daar sta je dan, Mir... Met je happy soul.

You lucky bastard.