Journey to Freedom
Door: Mir
Blijf op de hoogte en volg Mirjam
26 Maart 2015 | Thailand, Chiang Mai
'Journey to Freedom'...
Die naam sprak me erg aan toen ik op een vrije woensdagochtend thuis in Amsterdam wat aan het rondgooglen was, om te kijken wat ik in tien dagen kon doen in de buurt van Bangkok. Ik heb iets van 5 jaar geleden een documentaire gezien over ene 'Elephant Nature Parc', wat een erg kostbare herinnering geworden is. De site gaf een beschrijving, en gelijk wist ik dat dit helemaal fantastisch zou zijn, en ik heb toen binnen een half uur m'n ticket en dit project geboekt.
Jeejmig, wat een avontuur, wat een ervaring, wat heerlijk om 7 dagen helemaal in een andere wereld te zitten, in de jungle, ver afgelegen, zonder bereik, zonder stroom, zonder alles wat je normaal 'for granted' neemt, gewoon helemaal 'off track', en even een blik in een wereld te werpen hoe het leven hier op deze gigantische wereldbol ook kan zijn. Fantastisch was het, en ik zal proberen de afgelopen week enigszins te boetseren in woorden hoe het was om in de jungle door te brengen.
Ik heb na een paar fantastisch leuke dagen in Bangkok, waar ik echt non-stop leuke mensen ben tegengekomen, de nachttrein genomen naar het Noorden van Thailand, naar Chiang Mai, een heerlijke stad met schattige straatjes en gemoedelijke sfeer, je struikelt hier over tempels, en Chiang Mai wordt overspoelt door backpackers, die allemaal onverwachts minstens een week blijven plakken, omdat het er zo leuk is.
Maandagochtend, 16 maart, werd ik opgehaald bij een hostel in het centrum, en sprongen ik en m'n backpack 'Uhm' (m'n backpack heet Uhm omdat ik niet zo geïnspireerd was toen iemand me vroeg hoe m'n backpack heette) de Jeep in (jaja, Jeep! That's the way! Teken van avontuur!) waar al 6 anderen in zaten. Ik moet wel grinniken als ik denk aan het moment dat ik de groep zag, grotendeels vrijgevochten hippie feministen, je weet wel, geen BH dragend, geen make-up, hippiebroeken dragend, met het model waarbij het lijkt alsof je vals speelt met zaklopen (in Nederlands ook wel 'drollenvanger' genoemd). En één man. Die arme stumper, ik had het met hem te doen. Maar ik had nooit, nooit, nooit verwacht dat een vriendschap met deze groep mensen zich zo diep zou wortelen als dat het uiteindelijk gedaan heeft.
4 uur over de highway, wij scheurend in onze Jeep, slalommend om alle autootjes die hier nog net niet met ducktape en satéprikkers de banden onder de auto houden, om uiteindelijk in een verre boerderij gedropt te worden. Daar werd onze gekke groep mensen overgetakeld op een juke, de fourwheeldrives die ik ken uit Aussie. (Twee mensen kunnen voor zitten, en de achterkant is een soort laadbak waar een geraamte van ijzeren palen omheen is gezet, zodat je achterin kan staan). Wauw. Ik kreeg weer kriebels in m'n buik, dít gaat de goede kant op! Zeker nu we te horen kregen dat we nog twee uur in deze super power 4WD moesten rijden, bergen op en af, om bij onze eindbestemming te komen.
Toen we op de truc stonden, en de eerste berg op scheurden, voelde ik me zo goed! De weg ging stijl omlaag, over een gammele houten brug, en dan weer stijl omhoog. We lieten een enorme stofwolk achter, zeker wanneer we met volle vaart de bergen zigzaggend omhoog moesten, om maar te voorkomen dat de truck stil zou komen te staan, omdat we dan simpelweg niet meer de berg op zouden komen, ook niet met de 4WD on full speed. De natuur was droog, overal uitgebrande velden die later weer vruchten zouden moeten dragen, rood zand op vele plekken en stof. Veel stof. Hier en daar een groene boom, die toch op de één of andere manier zijn energie wist te putten uit dit hongerige land. Ik had zo niet verwacht dat Thailand er zo uit zou zien, het deed me wat aan Australië denken, zo'n ruige woeste wildernis. Maar over ruim een maand zal dit gebied weer gevoed worden door liters water per dag, en zal het wel de groene jungle te voorschijn toveren die ik ken uit de Disney film Tarzan. (Ohjee, in het vorige blog heb ik ook al het woord Disney gebruikt) ((als kind heb ik waarschijnlijk mijn fantasie over hoe de rest van de wereld eruit zou zien gebaseerd op vele Disney-films)) (((het is nog steeds mogelijk om dokter te worden...)))
Dat gevoel dat je hebt wanneer je net uit een achtbaan stapt, ken je dat? Super euforisch, alsof je de hele wereld aan kan, je het gevoel hebt dat je heel hard 'yiahooooo!' wilt schreeuwen?
Zo voelde ik me, voorin de truck staand. M'n haren wapperend in de wind, mn best te moeten doen om niet om te vallen in de truck en daarom met surfmoves de zwaartekracht te slim af was, en dan dit ruige landschap wat me tegemoet knalde. Het avontuur dat ik voor mezelf mogelijk had gemaakt.
Yeah!
2 uur later kwamen we aan bij de Karen familie. Een klein dorpje doemde op, met huizen op houten palen, gemaakt van bamboe. Daar leefden zo'n 70 man, 25 koeien, 40 varkens, 45 puppy's, 30 ongecastreerde honden, 50 kippen, 9 schorre hanen met een biologische klok die ernstig verstoord was, 300 kuikentjes, en één olifant, wat de voornaamste reden was waarom we naar dit dorpje waren afgereisd.
De Karen bevolking komen oorspronkelijk uit Myanmar. Het is gebruikelijk om als familie een olifantenfamilie te bewaken, die naar hen luisteren, waarmee ze de jungle mee in trekken (maar er lopend ernaast, niet rijdend). Helaas lijden deze mensen aan armoede, en kunnen ze het bod van een touristenbranche niet altijd afslaan, die hen vraagt een olifant te kunnen kopen. De olifanten werken dan langer dan 12 uur per dag, terwijl ze minimaal 10 uur per dag zouden moeten eten. Ze worden 'gebroken', ook wel de vertaling dat ze net zo lang worden gedwongen en geslagen totdat ze wel gaan werken voor mensen. Ze verliezen hun karakter, verzwakken door te weinig eten, en het vreedst van alles is: wij mensen maken er slaven van, die naar behoren moeten functioneren in een omgeving die ver van hen af staat, wanneer het wilde dier in heb opkomt die wordt bestraft met het slaan van haken, het met een soort katapult kapot schieren van de ogen. En dit alles omdat de tourist het maar leuk vind om zo'n beest te berijden, en daar heel wat centjes voor over heeft. Wat zijn wij mensen dan ook fucking (sorry voor dat woord) hypocriet, en symboliseert weer ultiem hoe wij als mensheid de wereld willen vormen naar onze eigen hand.
Olifanten zijn echt geweldige beesten. Als je dicht bij ze in de buurt staat, voel je een soort van diepe trilling. Het is zo bijzonder dat zo'n groot beest, wat langzame bewegingen heeft, rustig de wereld om zich heen aanschouwt, zo'n rust kan uitstralen, en niets in je een alarmbel laat afgaan, ook niet wanneer hij met zijn hoofd tegen jou hoofd komt aan staan, zijn ogen sluit diepe, grote teugen lucht ademt en langzaam met zijn slurf je voeten, je kuiten, billen en rug betast. Zo'n gigantisch beest en nul agressiviteit. Zo'n grote energie. Zo geweldig.
Peninsula was de olifant die nog over was. Ze was 4,5 jaar, en was nog niet volgroeid. We hebben haar gevoerd met fruit, haar reden om zo nu en dan eens naar het dorp te komen. Ze wees ons de weg in de jungle. Ik heb me verbaasd over wat voor watervallen, stijle hellingen en smalle kloven ze koos om langs te gaan. Ondertussen stilde ze haar honger met allerlei planten en bomen. Opmerkelijk vond ik het dat ze echt plezier leek te hebben dat wij met zijn 10'en, (onze groep, onze gids en de Mahut) met haar mee liepen, en als een waterval te stijl was, ze eerst de grote stenen aftaste met haar grote voeten, en af en toe met haar slurf naar een arm greep, om die persoon vooruit te sturen, door je zachtjes vooruit te duwen, daarna vervolgens als er ruimte genoeg was voor haar, diezelfde route te volgen. Het was geweldig haar in haar natuurlijke omgeving te zien, en de lol die ze leek te hebben met mensen om haar heen.
Ze heeft een tweelingzusje gehad. Die twee waren onafscheidelijk. Ze sliepen iedere nacht met de voorhoofden tegen elkaar. Op een ochtend was Peninsula helemaal in paniek naar het dorp gekomen, en is de Mahut met haar mee gelopen de jungle in. Daar lag haar tweelingzusje precies in de houding als dat ze altijd in slaap waren gevallen, dood. Er is obductie bij haar gedaan, en het bleek dat ze een pericarditis had, en waarschijnlijk daaraan is overleden.
Twee dagen later zijn we doorgereden naar een andere Karen familie. Die leefden in een groenere jungle (ongelofelijk dat de natuur zo kan verschillen met alleen 3 uur rijden met de truck) en daar waren ook veel kinderen. We hebben Engelse lessen gegeven, en de kinderen pikten wonderbaarlijk snel de dingen op die we hen aanreikten. Ik heb waanzinnig genoten met het omgaan van die kinderen daar. Kinderen zijn zo puur in het uiten van hun geluk, en juist omdat ze hier zo weinig hadden, (geen gameboy, telefoons of ook maar iets waar een accu kon hebben) leken ze intens gelukkig met alles wat ze hadden (een bal, een poppetje, een klein fietsje). En het was heerlijk om alle knuffels te krijgen als bedank voor het leren van de paar woordjes, het moment dat ze supergelukkig zijn wanneer ze het antwoord 'ja' krijgen als ze vragen of ze op je schoot mogen zitten. En ik ben al helemaal broeds geworden door het vijfjarige meisje wat aan de hand van onze gids Yo naar me toe kwam, omdat ze wilde vragen of ze even aan m'n haar mocht voelen, omdat ze nog nooit iemand met blond haar had gezien. Toen wilde ze weten wat het woord 'mooi' betekende in het Engels. Vanaf toen ben ik iedere ochtend geknuffeld door haar, na met haar armen wijd op me af gekomen zijn te rennen, 'you beautiful!' schreeuwend. Man, dan voel je je echt gelukkig.
De laatste dag hebben we doorgebracht in het Elephant Nature Park, waar op een oppervlakte van 200 hektare zo'n 35 olifanten opgevangen worden. Dit park is opgericht door Lek, een Thaise vrouw. (Oeh, feministisch trekje dat ik dit zo nadrukkelijk benoem? ;) ). We hebben haarzelf ook ontmoet, en man, wát een spirit! Ze heeft er echt hard voor moeten werken om deze paradijselijke plek op te zetten, en waar zoveel dieren een goed heenkomen hebben.
De laatste dag in het Elephant Nature Park was echt fantastisch. We sliepen in huisjes vlak aan de rand van het park, en konden snachts de olifanten horen snurken. We hebben met onze groep bij de rivier gezeten, om de olifanten te zien badderen in de rivier. We hebben ze zelf nog geholpen door met emmers water ze met water onder te splashen, en dat resulteerde in een compleet bemodderde Mirjam, een schone olifant, en de rest van de groep had maximaal één of twee spatjes modder. Dat schetste weer even hoe fanatiek ik ben geweest de afgelopen week. Voor de rest straalde het er vanaf dat de olifanten het hier ontzettend goed hebben. We hebben een paar blinde olifanten gezien, aangedaan door mensen (met een katapult of door middel van zuur ingegoten) omdat ze niet wilden werken. Olifanten zijn echt geweldig sociaal, dat bewees zich doordat iedere blinde olifant als het ware geadopteerd werd door een andere olifant, die hem vooruit ging, en dat de blinde olifant zijn slurf op de rug van zijn buddy legde, en zo het park trotseerde. Heel lief was het om te zien. Zeker toen we dichterbij kwamen, en ik vertroeteld werd door de niet blinde olifant, en dat deze op een gegeven moment de slurf van zijn blinde buddy pakte, en die mij aanreikte. Zo werd ik ineens door twee olifanten gekriebeld. Dat was echt zo lief!
Nu zit ik op het dakterras van Julie's Guesthouse (dank voor de tip Shanthy! Het is echt geweldig hier!) in Chiang Mai dit verhaal te typen op m'n telefoon. De zon gaat langzaam onder, en je ziet dat de gekko's vanuit hun schaduwplekjes zich manoeuvreren naar strategisch verstandige plekjes om mugjes te vangen. Ik zit nog uit te buiken van mijn kookcursus die Marlijn, onze roommare Michel en ik (ja, Mar en ik zijn herenigd na mijn week in de jugnle) gevolgd hebben. Dit verhaal wordt anders te lang, dus ik moet maar gaan afronden.
Ik ben aan de ene kant dat meisje dat heel erg kan genieten van feesten, dansen, een jurkje aantrekt en voor de spiegel met mascara kan lopen klooien, maar het leven in het wild, of in ieder geval dichtbij de natuur, maakt toch iets in me los, een bepaalde kracht, een bepaald 'wauw' gevoel, iets wat een soort ultieme happynessfibe in me los maakt, ontkoppeld van alle dagelijkse impulsen van je telefoon etc die op je afgevuurd worden, maar helemaal backpack to basic leven en gewoon genieten van het moment. En dan neem je de primitieve hurk WC's, de 'bucketshower', de hanen die om half twee snachts al lopen te kraaien, je sokken die gestolen worden door de honden, de 34 buggenbeten (net geteld!) de primitieve bedden (meer kussentjes die je gebruikt voor je tuinstoel) het afkoelmoment in de rivier waar je je helemaal op hebt verheugd na een lange dag werken wordt gecancelde omdat de koeien erin zitten te chillen en je spullen die van top tot teen gerookt zijn doordat ze binnen in het huis kookten op het kampvuur, maar voor lief. In ruil daarvoor heb ik onvergetelijke dingen gedaan, zoals het jungletochten maken met olifant Peninsula die ons de weg wees, hele avonden doorgebracht onder een kraakheldere, schitterende sterrenhemel, bijzondere vriendschappen gemaakt, olifanten op een unieke manier mogen beleven, en me echt helemaal vrij en gelukkig gevoeld. Wat kan het leven fantastisch zijn. Wauw.
Conclusie :Ik geniet!
Die naam sprak me erg aan toen ik op een vrije woensdagochtend thuis in Amsterdam wat aan het rondgooglen was, om te kijken wat ik in tien dagen kon doen in de buurt van Bangkok. Ik heb iets van 5 jaar geleden een documentaire gezien over ene 'Elephant Nature Parc', wat een erg kostbare herinnering geworden is. De site gaf een beschrijving, en gelijk wist ik dat dit helemaal fantastisch zou zijn, en ik heb toen binnen een half uur m'n ticket en dit project geboekt.
Jeejmig, wat een avontuur, wat een ervaring, wat heerlijk om 7 dagen helemaal in een andere wereld te zitten, in de jungle, ver afgelegen, zonder bereik, zonder stroom, zonder alles wat je normaal 'for granted' neemt, gewoon helemaal 'off track', en even een blik in een wereld te werpen hoe het leven hier op deze gigantische wereldbol ook kan zijn. Fantastisch was het, en ik zal proberen de afgelopen week enigszins te boetseren in woorden hoe het was om in de jungle door te brengen.
Ik heb na een paar fantastisch leuke dagen in Bangkok, waar ik echt non-stop leuke mensen ben tegengekomen, de nachttrein genomen naar het Noorden van Thailand, naar Chiang Mai, een heerlijke stad met schattige straatjes en gemoedelijke sfeer, je struikelt hier over tempels, en Chiang Mai wordt overspoelt door backpackers, die allemaal onverwachts minstens een week blijven plakken, omdat het er zo leuk is.
Maandagochtend, 16 maart, werd ik opgehaald bij een hostel in het centrum, en sprongen ik en m'n backpack 'Uhm' (m'n backpack heet Uhm omdat ik niet zo geïnspireerd was toen iemand me vroeg hoe m'n backpack heette) de Jeep in (jaja, Jeep! That's the way! Teken van avontuur!) waar al 6 anderen in zaten. Ik moet wel grinniken als ik denk aan het moment dat ik de groep zag, grotendeels vrijgevochten hippie feministen, je weet wel, geen BH dragend, geen make-up, hippiebroeken dragend, met het model waarbij het lijkt alsof je vals speelt met zaklopen (in Nederlands ook wel 'drollenvanger' genoemd). En één man. Die arme stumper, ik had het met hem te doen. Maar ik had nooit, nooit, nooit verwacht dat een vriendschap met deze groep mensen zich zo diep zou wortelen als dat het uiteindelijk gedaan heeft.
4 uur over de highway, wij scheurend in onze Jeep, slalommend om alle autootjes die hier nog net niet met ducktape en satéprikkers de banden onder de auto houden, om uiteindelijk in een verre boerderij gedropt te worden. Daar werd onze gekke groep mensen overgetakeld op een juke, de fourwheeldrives die ik ken uit Aussie. (Twee mensen kunnen voor zitten, en de achterkant is een soort laadbak waar een geraamte van ijzeren palen omheen is gezet, zodat je achterin kan staan). Wauw. Ik kreeg weer kriebels in m'n buik, dít gaat de goede kant op! Zeker nu we te horen kregen dat we nog twee uur in deze super power 4WD moesten rijden, bergen op en af, om bij onze eindbestemming te komen.
Toen we op de truc stonden, en de eerste berg op scheurden, voelde ik me zo goed! De weg ging stijl omlaag, over een gammele houten brug, en dan weer stijl omhoog. We lieten een enorme stofwolk achter, zeker wanneer we met volle vaart de bergen zigzaggend omhoog moesten, om maar te voorkomen dat de truck stil zou komen te staan, omdat we dan simpelweg niet meer de berg op zouden komen, ook niet met de 4WD on full speed. De natuur was droog, overal uitgebrande velden die later weer vruchten zouden moeten dragen, rood zand op vele plekken en stof. Veel stof. Hier en daar een groene boom, die toch op de één of andere manier zijn energie wist te putten uit dit hongerige land. Ik had zo niet verwacht dat Thailand er zo uit zou zien, het deed me wat aan Australië denken, zo'n ruige woeste wildernis. Maar over ruim een maand zal dit gebied weer gevoed worden door liters water per dag, en zal het wel de groene jungle te voorschijn toveren die ik ken uit de Disney film Tarzan. (Ohjee, in het vorige blog heb ik ook al het woord Disney gebruikt) ((als kind heb ik waarschijnlijk mijn fantasie over hoe de rest van de wereld eruit zou zien gebaseerd op vele Disney-films)) (((het is nog steeds mogelijk om dokter te worden...)))
Dat gevoel dat je hebt wanneer je net uit een achtbaan stapt, ken je dat? Super euforisch, alsof je de hele wereld aan kan, je het gevoel hebt dat je heel hard 'yiahooooo!' wilt schreeuwen?
Zo voelde ik me, voorin de truck staand. M'n haren wapperend in de wind, mn best te moeten doen om niet om te vallen in de truck en daarom met surfmoves de zwaartekracht te slim af was, en dan dit ruige landschap wat me tegemoet knalde. Het avontuur dat ik voor mezelf mogelijk had gemaakt.
Yeah!
2 uur later kwamen we aan bij de Karen familie. Een klein dorpje doemde op, met huizen op houten palen, gemaakt van bamboe. Daar leefden zo'n 70 man, 25 koeien, 40 varkens, 45 puppy's, 30 ongecastreerde honden, 50 kippen, 9 schorre hanen met een biologische klok die ernstig verstoord was, 300 kuikentjes, en één olifant, wat de voornaamste reden was waarom we naar dit dorpje waren afgereisd.
De Karen bevolking komen oorspronkelijk uit Myanmar. Het is gebruikelijk om als familie een olifantenfamilie te bewaken, die naar hen luisteren, waarmee ze de jungle mee in trekken (maar er lopend ernaast, niet rijdend). Helaas lijden deze mensen aan armoede, en kunnen ze het bod van een touristenbranche niet altijd afslaan, die hen vraagt een olifant te kunnen kopen. De olifanten werken dan langer dan 12 uur per dag, terwijl ze minimaal 10 uur per dag zouden moeten eten. Ze worden 'gebroken', ook wel de vertaling dat ze net zo lang worden gedwongen en geslagen totdat ze wel gaan werken voor mensen. Ze verliezen hun karakter, verzwakken door te weinig eten, en het vreedst van alles is: wij mensen maken er slaven van, die naar behoren moeten functioneren in een omgeving die ver van hen af staat, wanneer het wilde dier in heb opkomt die wordt bestraft met het slaan van haken, het met een soort katapult kapot schieren van de ogen. En dit alles omdat de tourist het maar leuk vind om zo'n beest te berijden, en daar heel wat centjes voor over heeft. Wat zijn wij mensen dan ook fucking (sorry voor dat woord) hypocriet, en symboliseert weer ultiem hoe wij als mensheid de wereld willen vormen naar onze eigen hand.
Olifanten zijn echt geweldige beesten. Als je dicht bij ze in de buurt staat, voel je een soort van diepe trilling. Het is zo bijzonder dat zo'n groot beest, wat langzame bewegingen heeft, rustig de wereld om zich heen aanschouwt, zo'n rust kan uitstralen, en niets in je een alarmbel laat afgaan, ook niet wanneer hij met zijn hoofd tegen jou hoofd komt aan staan, zijn ogen sluit diepe, grote teugen lucht ademt en langzaam met zijn slurf je voeten, je kuiten, billen en rug betast. Zo'n gigantisch beest en nul agressiviteit. Zo'n grote energie. Zo geweldig.
Peninsula was de olifant die nog over was. Ze was 4,5 jaar, en was nog niet volgroeid. We hebben haar gevoerd met fruit, haar reden om zo nu en dan eens naar het dorp te komen. Ze wees ons de weg in de jungle. Ik heb me verbaasd over wat voor watervallen, stijle hellingen en smalle kloven ze koos om langs te gaan. Ondertussen stilde ze haar honger met allerlei planten en bomen. Opmerkelijk vond ik het dat ze echt plezier leek te hebben dat wij met zijn 10'en, (onze groep, onze gids en de Mahut) met haar mee liepen, en als een waterval te stijl was, ze eerst de grote stenen aftaste met haar grote voeten, en af en toe met haar slurf naar een arm greep, om die persoon vooruit te sturen, door je zachtjes vooruit te duwen, daarna vervolgens als er ruimte genoeg was voor haar, diezelfde route te volgen. Het was geweldig haar in haar natuurlijke omgeving te zien, en de lol die ze leek te hebben met mensen om haar heen.
Ze heeft een tweelingzusje gehad. Die twee waren onafscheidelijk. Ze sliepen iedere nacht met de voorhoofden tegen elkaar. Op een ochtend was Peninsula helemaal in paniek naar het dorp gekomen, en is de Mahut met haar mee gelopen de jungle in. Daar lag haar tweelingzusje precies in de houding als dat ze altijd in slaap waren gevallen, dood. Er is obductie bij haar gedaan, en het bleek dat ze een pericarditis had, en waarschijnlijk daaraan is overleden.
Twee dagen later zijn we doorgereden naar een andere Karen familie. Die leefden in een groenere jungle (ongelofelijk dat de natuur zo kan verschillen met alleen 3 uur rijden met de truck) en daar waren ook veel kinderen. We hebben Engelse lessen gegeven, en de kinderen pikten wonderbaarlijk snel de dingen op die we hen aanreikten. Ik heb waanzinnig genoten met het omgaan van die kinderen daar. Kinderen zijn zo puur in het uiten van hun geluk, en juist omdat ze hier zo weinig hadden, (geen gameboy, telefoons of ook maar iets waar een accu kon hebben) leken ze intens gelukkig met alles wat ze hadden (een bal, een poppetje, een klein fietsje). En het was heerlijk om alle knuffels te krijgen als bedank voor het leren van de paar woordjes, het moment dat ze supergelukkig zijn wanneer ze het antwoord 'ja' krijgen als ze vragen of ze op je schoot mogen zitten. En ik ben al helemaal broeds geworden door het vijfjarige meisje wat aan de hand van onze gids Yo naar me toe kwam, omdat ze wilde vragen of ze even aan m'n haar mocht voelen, omdat ze nog nooit iemand met blond haar had gezien. Toen wilde ze weten wat het woord 'mooi' betekende in het Engels. Vanaf toen ben ik iedere ochtend geknuffeld door haar, na met haar armen wijd op me af gekomen zijn te rennen, 'you beautiful!' schreeuwend. Man, dan voel je je echt gelukkig.
De laatste dag hebben we doorgebracht in het Elephant Nature Park, waar op een oppervlakte van 200 hektare zo'n 35 olifanten opgevangen worden. Dit park is opgericht door Lek, een Thaise vrouw. (Oeh, feministisch trekje dat ik dit zo nadrukkelijk benoem? ;) ). We hebben haarzelf ook ontmoet, en man, wát een spirit! Ze heeft er echt hard voor moeten werken om deze paradijselijke plek op te zetten, en waar zoveel dieren een goed heenkomen hebben.
De laatste dag in het Elephant Nature Park was echt fantastisch. We sliepen in huisjes vlak aan de rand van het park, en konden snachts de olifanten horen snurken. We hebben met onze groep bij de rivier gezeten, om de olifanten te zien badderen in de rivier. We hebben ze zelf nog geholpen door met emmers water ze met water onder te splashen, en dat resulteerde in een compleet bemodderde Mirjam, een schone olifant, en de rest van de groep had maximaal één of twee spatjes modder. Dat schetste weer even hoe fanatiek ik ben geweest de afgelopen week. Voor de rest straalde het er vanaf dat de olifanten het hier ontzettend goed hebben. We hebben een paar blinde olifanten gezien, aangedaan door mensen (met een katapult of door middel van zuur ingegoten) omdat ze niet wilden werken. Olifanten zijn echt geweldig sociaal, dat bewees zich doordat iedere blinde olifant als het ware geadopteerd werd door een andere olifant, die hem vooruit ging, en dat de blinde olifant zijn slurf op de rug van zijn buddy legde, en zo het park trotseerde. Heel lief was het om te zien. Zeker toen we dichterbij kwamen, en ik vertroeteld werd door de niet blinde olifant, en dat deze op een gegeven moment de slurf van zijn blinde buddy pakte, en die mij aanreikte. Zo werd ik ineens door twee olifanten gekriebeld. Dat was echt zo lief!
Nu zit ik op het dakterras van Julie's Guesthouse (dank voor de tip Shanthy! Het is echt geweldig hier!) in Chiang Mai dit verhaal te typen op m'n telefoon. De zon gaat langzaam onder, en je ziet dat de gekko's vanuit hun schaduwplekjes zich manoeuvreren naar strategisch verstandige plekjes om mugjes te vangen. Ik zit nog uit te buiken van mijn kookcursus die Marlijn, onze roommare Michel en ik (ja, Mar en ik zijn herenigd na mijn week in de jugnle) gevolgd hebben. Dit verhaal wordt anders te lang, dus ik moet maar gaan afronden.
Ik ben aan de ene kant dat meisje dat heel erg kan genieten van feesten, dansen, een jurkje aantrekt en voor de spiegel met mascara kan lopen klooien, maar het leven in het wild, of in ieder geval dichtbij de natuur, maakt toch iets in me los, een bepaalde kracht, een bepaald 'wauw' gevoel, iets wat een soort ultieme happynessfibe in me los maakt, ontkoppeld van alle dagelijkse impulsen van je telefoon etc die op je afgevuurd worden, maar helemaal backpack to basic leven en gewoon genieten van het moment. En dan neem je de primitieve hurk WC's, de 'bucketshower', de hanen die om half twee snachts al lopen te kraaien, je sokken die gestolen worden door de honden, de 34 buggenbeten (net geteld!) de primitieve bedden (meer kussentjes die je gebruikt voor je tuinstoel) het afkoelmoment in de rivier waar je je helemaal op hebt verheugd na een lange dag werken wordt gecancelde omdat de koeien erin zitten te chillen en je spullen die van top tot teen gerookt zijn doordat ze binnen in het huis kookten op het kampvuur, maar voor lief. In ruil daarvoor heb ik onvergetelijke dingen gedaan, zoals het jungletochten maken met olifant Peninsula die ons de weg wees, hele avonden doorgebracht onder een kraakheldere, schitterende sterrenhemel, bijzondere vriendschappen gemaakt, olifanten op een unieke manier mogen beleven, en me echt helemaal vrij en gelukkig gevoeld. Wat kan het leven fantastisch zijn. Wauw.
Conclusie :Ik geniet!
-
26 Maart 2015 - 21:10
Mam:
Lieve Mir,
Wat weer een avontuur. Wat heerlijk om zo de mensen en de dieren in hun natuurlijke omgeving mee te mogen maken. Bijzonder dat achter je vooroordelen zulke leuke mensen ontmoet. Zo zie je maar weer, prik door de buitenkant heen, en zie de binnenkant van de mensen. Dat geeft je zoveel meer. Wat ontroerend mooi, hoe je je contact beschrijft met het 5 jarig meisje. Mir, ik krijg de kriebels van je verhalen. Wat een feest om dit allemaal mee te mogen maken. You lucky basterd! We kijken uit naar je volgend blog! Veel olifantenknufels vanuit het nog koude noorden. Wel veel zon, trouwens, behalve vandaag.
Het ga je goed en de groeten aan Marlijn. Mam -
26 Maart 2015 - 21:15
Pia:
Hallo Mir, geweldig daar, dat zo'n olifant je ze meeneemt, prachtig dit te lezen. Kan me voorstellen dat je je af en toe even in je arm moet knijpen. Zo van overkomt me dit echt?
De reis ernaar toe was vast al te gek. mooi om je verhaal weer te lezen. en eh Mirjam BH aanhouden! je kunt ook met BH feminist zijn hahaha en een beetje make-up kan ook geen kwaad! Komen je mooie blauwe ogen nog beter uit. je hoeft niet op hakken de jungle in hoor. :-D Veel plezier weer, dikke kus Pia -
26 Maart 2015 - 21:40
Majella:
...autootjes die hier nog net niet met ducktape en satéprikkers de banden onder de auto houden.... Ik lig gewoon dubbel af en toe. Waar haal je die geweldige en niet te evenaren woordkeuze iedere keer vandaan? Fantastisch blog weer!! Enneh, blijf vooral genieten, het is je onwijs gegund!! -
27 Maart 2015 - 09:02
Mam:
Ik schiet in een schaterlach over je beschrijving als broedse kip. We hebben een nieuw schuurtje nodig. Zullen we er gelijk een villa Kakelbont aanbouwen? Liefs, mam -
27 Maart 2015 - 23:23
Trieneke Akkerman:
Hoi Mirjam,
Een geweldige blog! Vooral je verhalen over de olifanten vind ik fantastisch. In 1991 zijn wij in Thailand geweest en hebben ook een jungletocht gemaakt in Changmai. Ook logeren bij de plaatselijke bevolking, die verslaafd waren aan opium. S'avonds moesten wij ook lurken aan een opiumpijp, zoals "de locals" deden. Maar wij voelden helemaal niks! Of het was opium dat teveel versneden was, want wij bleven lekker nuchter. Bij het beklimmen van de olifant vroeg ik nog of ik mijn bergschoenen uit moest doen, omdat ik dacht de olifant teveel zou bezeren.
Wij hebben in Thailand ook Khmertempels bezocht ten oosten van Bangkok. Heel interessant.
De twee Khmerbeeldjes, die bij ons in de boekenkast staan, zijn daar gekocht.
Veel plezier verder.
Ook de groeten van Sjieuwke
Groet Trieneke -
28 Maart 2015 - 15:45
Iereknierie:
Yes, Mir, ik mag dit keer dan wel niet met je mee op reis zijn, maar door je verhalen kan ik de wind door je haren weer even voelen achterop de truck, de modder van de rivier ruiken en de het zachte diepe gerommel van de olifanten horen. Ik geniet intens van je blogs, je schrijft heerlijk! Geniet zo door :)
-
28 Maart 2015 - 15:45
Iereknierie:
Yes, Mir, ik mag dit keer dan wel niet met je mee op reis zijn, maar door je verhalen kan ik de wind door je haren weer even voelen achterop de truck, de modder van de rivier ruiken en de het zachte diepe gerommel van de olifanten horen. Ik geniet intens van je blogs, je schrijft heerlijk! Geniet zo door :)
-
28 Maart 2015 - 15:46
Iereknierie:
Yes, Mir, ik mag dit keer dan wel niet met je mee op reis zijn, maar door je verhalen kan ik de wind door je haren weer even voelen achterop de truck, de modder van de rivier ruiken en de het zachte diepe gerommel van de olifanten horen. Ik geniet intens van je blogs, je schrijft heerlijk! Geniet zo door :)
-
28 Maart 2015 - 22:28
Lubke:
Lieve Mirjam,
Knap werk, zo'n verhaal tikken op een telefoon. Maar je beschrijft het prachtig. Gelukkig heb je het naar je zin, we dachten eerst 'het zal allemaal wel tegenvallen daar...' -
28 Maart 2015 - 22:28
Lubke:
Lieve Mirjam,
Knap werk, zo'n verhaal tikken op een telefoon. Maar je beschrijft het prachtig. Gelukkig heb je het naar je zin, we dachten eerst 'het zal allemaal wel tegenvallen daar...' -
28 Maart 2015 - 22:29
Lubke:
Lieve Mirjam,
Knap werk, zo'n verhaal tikken op een telefoon. Maar je beschrijft het prachtig. Gelukkig heb je het naar je zin, we dachten eerst 'het zal allemaal wel tegenvallen daar...' -
28 Maart 2015 - 22:29
Lubke:
Lieve Mirjam,
Knap werk, zo'n verhaal tikken op een telefoon. Maar je beschrijft het prachtig. Gelukkig heb je het naar je zin, we dachten eerst 'het zal allemaal wel tegenvallen daar...' -
29 Maart 2015 - 16:07
Kirsten:
Wauw, wat een geweldig verhaal Mir! Kriebels krijg ik ervan.
Ik heb alleen echt de meest slechte timing gekozen je verhaal te lezen! Ik zit diep in mijn statistiek boeken, dus ben knetter jaloers op je!
Can't wait for your next blog :) -
30 Maart 2015 - 00:40
Pep:
Whaaaaauuhwww, Mir,.. Als ik jou verhaal lees, vallen de tranen van blijdschap en thrillz van jou avontuur
op mijn wangen,.. Prachtig.. -
30 Maart 2015 - 10:01
Jeannet:
Wat een prachtig verhaal weer over je heel bijzondere ervaringen.genieten!!! -
01 April 2015 - 18:03
Sebastiaan:
Hoi Mirjam, op aanraden van je moeder heb ik net met veel plezier je blog gelezen! Wat een avontuur met die olifanten. Erg leuk, ik wens je nog een fantastische reis toe. Groetjes -
08 April 2015 - 10:37
Myrthe:
Heee Mir!!
Wat leuk om te lezen zeg! Wat een avonturen! Ik ken dat wel wat je beschrijft dat die jungle girl in je naar boven komt ;)
Ik ben wel een beetje jaloers als ik dit lees en ik elke dag voor stage achter de computer zit :P
Heeeel veel plezier nog en doe de groetjes aan Marlijn, leuk dat jullie nu samen verder gaan reizen! :)
liefs, Myrthe -
19 April 2015 - 21:54
Oma Diny:
Lieve Mirjam,
Interessante verhalen, leuk om te lezen.
Fijne reis verder.
Hopen snel een nieuw verhaal te horen. Lieve groeten, oma
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
