Happy Lao New Year

Happy Lao New Year!

Een maand is alweer voorbij gevlogen, en jeejtje wat is er veel om over te schrijven! Het is weer een lang blog geworden, dus zet een kopje thee voor jezelf, pak een koekje en ga ervoor zitten, of lees het in twee keer als je wilt. Ik heb schijnbaar zo veel zitten typen dat ik het in twee delen moet opsplitsen - ohjee dan is het echt weer een boekwerk geworden! Ik reik je m'n hand, en ik zal je meenemen in mijn herinneringen van de afgelopen maand!

Na Chiang Mai zijn Marlijn en ik erop uit getrokken, eerste stop: Pai. Pai is een heel lief klein hippiestadje, hoog in het noorden van Thailand, waar je met je voeten bijna aan de Burmese grens staat. Het ligt heel mooi tussen de bergen. Toen Mar en ik de bus uit stapten, keken we om ons heen, en vervolgens keken we elkaar aan, met de blik: 'hier gaan we voorlopig nog even niet weg!' Hippiefactor 10: Overal etenskraampjes met gezond eten, detox bars waar schotglaasjes met gepureerd groen gras klaar stonden om opgeslurpt te worden, muziek van alle kanten gaf nog een extra twinkel aan de uberrelaxte en vredige sfeer. De wereld zag er daar erg kleurrijk uit door alle prachtig beschilderde huizen met allemaal vogels, bloemen en regenbogen, en ook was het spijkerbroekengehalte erg laag; overal liepen gebruinde mensen met een grote glimlach in de meest vrolijke broeken en t-shirts, wat de hippiespirit helemaal afmaakte. Ik word altijd wel gelukkig van dit soort taferelen. Het prikkelt weer iets van de muzikale, creatieve Mir in mij. Ook vind ik het aspect van goed voor je lichaam zorgen door middel van gezond eten en goed sporten erg belangrijk. Als ik naar m'n 90 jarige oma kijk die voor haar leeftijd nog superfit is, en nog de spirit heeft om op d'r 82e te zeggen: 'Goh, ik heb nog nooit in een vliegtuig gezeten, ik wil wel eens naar Tenerife!', en het vervolgens waar maakt met de hele familie, dan ga ik daar helemaal voor. Daarnaast ben ik altijd in voor het 'verrijking van de ziel', wat zo heerlijk zweverig klinkt. Ik geef m'n brein graag wat filosofisch denkvoer om aan te knagen, en ben op zekere hoogte ook wel op zoek naar een balans in m'n leven. Ook dat past wel in de hippie-context. Maar het verschil tussen mij en de meeste mensen die ik daar in Pai zag lopen is dat ik ook heel 'grounded' ben, geen oempaloempabroeken en grasshotjes nodig heb om me te onderscheiden van de rest van de wereld. Maar meegenieten van de sfeer en de gitaristen op straat die overal zingende mensen om zich heen krijgen, doe ik zeker.

De hoeveelheid scootertjes die we zagen staan bij verschillende verhuurbedrijfjes, triggerde een bepaalde nieuwsgierigheid bij mij. Ik zag mezelf al voor me: wegscheurend met 150 km/uur over een prachtig geasfalteerde weg, haren in de wind, in een sexy zwart leren pak, en dat ik dan met een noodvaart slippend zou afremmen, stop voor de Australische versie van Brad Pitt, m'n helm zou af doen, m'n haar dan sierlijk omlaag zou vallen, en ik met een zwoele blik tegen hem zou kunnen zeggen: 'Do you wanna take a ride baby?'

... De werkelijkheid was iets anders.

De volgende dag stonden Marlijn en ik vroeg op, in een gewone korte broek, een gewoon t-shirt, en met gewone bergschoenen eronder die een erg laag sexynessfactor hadden. Held dat ik was had ik nog vlak voor het weg gaan een verbanddoos mee gegritst, 'voor het geval dat...'.

Op een hobbelig veldje mochten we onze eerste scootermetertjes maken. In het begin was het ff wennen, maar het was al een stuk comfortabeler dan met z'n drieën op de motor zitten, waar ik de achterste persoon was, en nog net niet erafgestuiterd was, terwijl onze Thaise scooterexpert vol gas open had terwijl we over hobbelig terrein naar het oefenterrein gingen. Na twee rondjes beiden te hebben gereden, waren we bereid verklaard om ons eigen avontuur aan te gaan.

En zo reden we Pai uit, waar we konden genieten van een prachtig bergachtig landschap konden genieten, en schitterende verlaten wegen met hier en daar een dorpje met zwaaiende locals ons tegemoet kwamen. Het beeld dat zei daar aanschouwden kwam waarschijnlijk dichterbij een oud dametje dat op haar opgevoerde scootmobiel breed grijnzend zit te genieten dan het beeld dat ik eerder omschreef, maar dat maakt niet uit. Het was een heerlijke stralende dag, we hebben watervallen, hotsprings en een schitterende cannyon bij zonsondergang kunnen bekijken, de volle vrijheid, echt fantastisch!
Het is zo heerlijk om lekker helemaal je eigen gang te kunnen gaan. Met een scootertje knal je zo alle kanten op, dus we hebben wel ontdekt dat dit dé manier wordt om ook de rest van Zuidoost Azië te ontdekken.
Aan het eind van die dag ben ik met een brede glimlach in slaap gevallen.

Na Pai zijn we via Chiang Rai (alles eindigt hier op '-ai', erg verwarrend voor deze dyslect, maar zover kom ik er redelijk mee uit de voeten.) naar Laos gegaan.

Eerste stop: Huai Xai, aiaiaiai! Daar stond het volgende avontuur ons te wachten: The Gibbon Experience. Het was echt precies zo waanzinnig geweldig als dat de naam weg geeft. Twee dagen lang ziplinen van boom tot boom! Voor diegenen die het woord ziplinen nog niet in hun persoonlijke van Dahle hebben staan, dit is het concept: je hebt een klimpak aan, zelfde als dat je aan doet bij wandklimmen. Er zit een kabel aan vast bij je buik, van ongeveer een halve meter lang, met aan het eind een opzetstuk met wieltjes die je op een dikke kabel kunt zetten. Die dikke kabels zijn gespannen tussen twee bomen. Laat het nou zo zijn dat die twee bomen niet naast elkaar staan, maar beide op een berg met daartussen een gigantische vallei. En hier begint het avontuurlijke eraan: je bevestigt jezelf aan een kabel, neemt een aanloopje, en voordat je het weet vlieg je met zo'n 60 km/uur enkele honderden meters in een fan-tas-tisch landschap, namelijk de echte jungle, met grote bomen, supergroen, eindeloos verre uitzichten over de schitterende bergen, die ontelbaar veel bomen voeden.

Aan het eind van de dag, terwijl m'n hersenen zich baden in gelukshormoontjes, stond ons nog een traktatie te wachten. De laatste zipline kwam namelijk uit in... Een boomhut, waar we de nacht door zouden brengen.

Die nacht in de boomhut was er één uit miljoenen. Er was ook een douche in de boomhut, wat maakte dat ik in m'n blootje kon genieten van een dieprode zonsondergang, terwijl ik een decor aan jungle kon aanschouwen, en als ik onder me tussen de houten plankjes doorkeek, de druppeltjes van mijn douchewater wel 30 meter naar beneden vielen. Isn't that pure freedom! Ik had er wel een week kunnen blijven.

Het slapen in de jungle was erg bijzonder. Toen iedereen op bed lag, hebben Marlijn, Alex (een net afgestudeerde Engels leraar die nu voor een jaar in Japan werkte) en ik nog wel een uur in het donker van de geluiden van de jugnle genoten. Ongelofelijk is het, om te beseffen hoe veel leven de jugnle omarmt. In de verte hoor je een 'kuuu-kuuuu' geluid van een vogel die de vraag van zijn soortgenoot kilometers verderop beantwoord, cicades die in golfgeluiden hun cirkelzaag geluiden verspreiden, een zeldzame 'oehoe!'-schreeuw die waarschijnlijk van een aap afkomstig is, de krekels die met hun miljoenenorkest een constant teder geluid brengen die op de achtergrond door ruist, en die kleine, kleine verlegen gekko die eens in de vijf minuten ook nog eens laat weten dat hij ook aanwezig is, door bijna stotterend 'gekkk...COOOO!' Te schreeuwen. Dit allen tezamen was een schitterende beleving, de pracht van de natuur die ik zo fijn vind om zo intens mee te maken. Ik omsluit dat moment echt met beide armen, dit was echt heel uniek, en ik zal dit nooit vergeten. Nature junkie in the Jugnle! Dit is echt zo'n beleving die ik ook aan mijn kleinkinderen zal vertellen.

Ik realiseerde me ook dat het echt ontzettend belangrijk is dat deze jungle beschermt wordt. De dieren die ik die nacht allemaal gehoord heb, is slechts een greintje van alles wat daar leeft. De Jungle is zo puur, zo mooi, en het zou zo erg zijn als we deze schat moeten afstaan aan de wil om sojabonen te willen eten, onze hunkering naar tijgerhuiden of kraanvogelveren, want realiseer eens; dat is toch werkelijk waar belachelijk, en maakt me echt een beetje verdrietig als ik me bedenk hoeveel van deze natuur al ten onder is gegaan aan de hebberigheid van de mens.

Ok. Back on travelmood, happiness and joy. Van Huai Xai hebben we de slowboat genomen naar Luang Prabang. De slowboat was echt heel slow, maar het was heerlijk om te kunnen genieten van de schitterende bergen, die de rivier de Mekong insluiten. Twee dagen acht uur op een boot, waar autostoelen in geparkeerd stonden om in neer te ploffen, en een Laotiaanse familie aan de achterkant van de boot hun woonkamer had ingericht, en moeder met drie zoons en twee kleine dochters op de grond zaten, puffend van de hitte die de motor veroorzaakte, en die zonder een geïrriteerde blik te werpen alle toeristen aan boord door hun woonkamer lieten, omdat die van het uitzicht van het achterdek wilden genieten.

Op de boot waren ongeveer 50 mensen, waaronder Pablo, een Chileense jongen van 25, die de komende twee weken vanaf toen met ons heeft meegereisd. Ook een stel uit Brazilië was op de boot vertegenwoordigd, die als honeymoon deze backpackvakantie gepland hadden (honeymoon van ook mijn dromen, hoe fantastisch!). De meeste Zuid Amerikanen zijn echt ontzettend leuk. Heel hartelijk en warm, heel makkelijk met aanrakingen, met even een hand op je schouder leggen, en zo was het ook niet vreemd dat ik samen met Pablo de achterbank van een autostoel deelde, waardoor we tegen elkaar aan gesqeezed moesten zitten, en zaten te filosoferen over hoe moeilijk het is om te filosoferen, omdat je geen materie hebt om vast te houden, en dat het daarom maar wat impulsjes van je hersenen zijn die wat samenraapsels van associaties samenbinden, en vervolgens met een bepaalde gedachte komen. Voor dat soort gesprekken heb je de tijd als je 16 uur met elkaar op een boot zit.

Iedereen die in Luang Prabang geweest was, had het over de waterval. Ja dé waterval, die zo mooi moest zijn. We zijn toen weer een expeditie gestart op de scooter, en zo broemden we 32 kilometer zuidwaarts, scheurend over geasfalteerde weggetjes met hier en daar een paar huisjes en kraampjes met groenten en fruit, afgewisseld met magnifieke uitzichten van een bollende horizon door de begroeide groene bergen, die in het landschap uitgestrooid lijken te zijn. Zo nu en dan moet je even gas terug nemen, omdat familie koe aan de kant van de weg loopt te chillen. 32 kilometer later waren we aangekomen bij de waterval...

Oh mijn lieve hemel, wat is het mooi op aarde. Dít was echt een paradijselijke plek, water zo blauw dat het Picasso tot waanzin had gedreven als hij deze kleur had willen schilderen. De kleur van het water kreeg het door de opgeloste calciumcarbonaat die in het water zit. En zo sprankelend. Het water bood een thuis aan honderden zilverkleurige visjes, die tijdens het zwemmen ongegeneerd aan je voeten knabbelden. De rotsformaties van limestone staken geelbruin af tegenover het heldere water, en de zon toverde daar een gouden glans op. En dit schitterende geheel was wel zeven op elkaar gestapelde olifanten hoog. Een paradijselijk plekje, werkelijk waar. Het was een genot om na de klim naar boven, en onze 6 km wandeling (in 40 graden hitte) naar de grot die we uiteindelijk niet hebben kunnen vinden, af te koelen in het sprankelende water.

Even een intermezzo - ik wist eigenlijk niet zo goed wat voor land ik ging betreden toen ik de grens overstapte vanuit Thailand.
Maar Laos is een land met een enorm wrede geschiedenis. Ik verbaas me eerlijk gezegd over hoe weinig ik op school geleerd heb van de geschiedenis van Zuidoost Azië, want voor bijvoorbeeld in Laos ging het veel minder wreed dan de tweede oorlog ging het hier niet aan toe. Laos is het meest gebombardeerde land ter wereld. Je ziet dat terug in de bommen die ze uitgestald hebben als decoratie in veel barretjes en restaurants, je sieraden kan kopen van omgesmolten bommen (de symbolisatie hiervan is voor mij wat dubieus; oké, je draagt metaal wat door Amerikanen is gesmeed om zo veel mogelijk mensen te doden, maar aan de andere kant maken ze er hier na zoveel jaren weer iets moois van, en draaien ze het om naar iets moois wat zich onder mensen verspreidt, en dat is positief). Ik heb er even overna gedacht om een ring te kopen, maar ik vond de gedachte van de bom toch iets te heftig, dat ik het maar niet heb gedaan.

Vanuit Luang Prabang zijn we naar Nong Khiaw gegaan. Des te noordelijker je in Laos komt, des te hoger de bergen worden en des te ruiger de natuur... En des te slechter het wegdek - en de buschauffeur had daar geen problemen mee: aan het eind van de 3,5 uur voelde ik me helemaal door elkaar gehusseld en was ik blij dat de horizon weer stil stond: en wát een horizon! Overal waren bergen met afgeronde toppen te zien, de enorme rotsformaties leken rondgestrooid te zijn, en later bedekt met een dun kleedje bomen. Een zijstroom van de rivier de Mekong (die Laos van noord tot zuid in tweeën splijt) gaf een mooie blauwe tint aan het ruige landschap van Noord Laos.

Daar hebben we een canotocht gemaakt, die echt heel mooi was. We gingen eerder die dag met de boot naar Mong Noi, een heel klein erg ver afgelegen bergdorpje van twee straten die haaks op elkaar staan. Ik ben even in mijn eentje naar het ziekenhuis gelopen. De zuster vertelde me dat de dokter even aan het lunchen was, maar dat ik wel even binnen mocht kijken, nadat ik verteld had dat ik medisch student was. Ik zag daar wat primitieve bedden, een verloskamer, en nog een klein bureautje wat naar mijn idee tevens voor consulten werd gebruikt. Het oogde schoon. Toen ik het ziekenhuis weer uit liep, ervaarde ik een kriebel in m'n buik, die mijn droom om tropenarts te worden weer even kenbaar maakt.

De kajaktour was heel mooi. Marlijn en ik bestuurden samen een kano, en ons teamwork ging dikke prima. Als twee pocahontassen voeren wij over de stroomversnellingen, en hielden stil bij de rustige stukken, om van de natuurgeluiden te kunnen genieten. Of om de waterbuffels van dichtbij te kunnen spotten, die verkoeling zoeken in de rivier, waarbij ze alleen nog maar hun kop boven water laten, terwijl ze lekker badderen in de koelte van de rivier, en ons met hun schuin oog in de gaten houden, terwijl ze daar liggen te chillen. 'You lazy bastard, get a job!' Ik zou wel een dagje waterbuffel willen zijn. Voor één dagje, want ik ben ook graag Mir.

Lao New Year heeft zijn intrede gedaan. Het is nu 2568 als ik het goed onthouden heb. Die duurt normaal gesproken van 14 t/m 16 april. 14 april, dé avond van new year, zaten wij te stuiteren voor een feestje, maar heel Nong Khiaw was ijzig (nog steeds wel een deken dragend van 35 graden snachts!) stil die nacht.

De volgende dag lag het plan klaar om naar Vang Vieng te gaan, weer richting het zuiden, en te gaan feesten om even het contrast te vergroten met deze overdosis natuur. Onderweg in de TukTuk van het noordelijke naar het zuidelijke busstation in Luang Prabang, struikelden we over het feest wat al volop aan de gang was, en vertelden we de TukTukdriver dat hij ons te midden van de gekte mocht afzetten, wat hij met een grote glimlach deed. Hij moest wel hebben gedacht: 'die gekke backpackers met hun spontane plannen...'

Het was een topper van een beslissing, want we hebben een te gek feest gehad daar.

In Laos pakken ze oud en nieuw anders in dan een avond champagne en oliebollen. Drie dagen lang (hoeps, ik typte 'drie dagen lam ipv drie dagen lang, freudiaanse vertyping dit) feesten, dat staat op het programma. De eerste dag staat in het thema van alles reinigen: alles (huizen, tempels) wordt schoongemaakt, de tweede dag is er een parade, waar iedereen uit de wijdste omgeving met zijn Hues aan komt scheuren, de achterbak vol met mensen wordt gepropt (en ik verzeker je, er passen echt heel wat Aziaten in zo'n achterbak). Er wordt muziek gespeeld van alle kanten, en soort trance achtige muziek (ik heb volgens mij die hele dag maar 3 verschillende nummers gehoord) en dit alles was niet half zo spectaculair geweest als er niet duizenden liters water vloeiden die dag, uit emmers, waterpistolen, flesjes en waterslangen en noem het maar op om de reiniging te symboliseren. Overal op straat zijn er mensen bij elkaar, en iedereen neemt zijn eigen drank en eten mee. Tussen de duizenden feestende mensen stonden wij daar: Marlijn, Pablo en ik. Om 3 uur 's middags, door - en door - en door - en doorweekt, met ons beerlao (Laotiaans bier, prima te doen), met witgepoederde wangetjes van de meel, bij een groep Laotianen die ons hadden uitgenodigd. Ook drie Canadezen hadden zich erbij gevoegd. Allemaal waren we aan het dansen, terwijl we ondertussen als gekken de mensen van de parade probeerden nat te maken, ondertussen 'Sawadee phi mai!' schreeuwend. Een heerlijk te gek feest, en echt weer een situatie waarvan je denkt: 'Waar ben ik nóu weer beland?!'

De volgende dag gingen we écht naar Vang Vieng.
'Tuben' is een fenomeen waar Vang Vieng bekend om staat. Het houdt in dat je in een grote opblaasbare donut de rivier af dobbert, terwijl je in bar naar bar belandt, daar spelletjes te doen zijn, onder andere modderpoolvolleyball, (autocorrect staat dit woord niet toe, maar toch denkt dit m het beste) tube-stoelendans en om maar niet te zwijgen over de hoeveelheid drankspelletjes die er gespeeld werden. In 2011 zijn in Vang Vieng 27 mensen omgekomen, (niet alleen tijdens Tuben, ook bij het feesten) mede door de hoeveelheid drank en drugs die er gebruikt werden, en heeft de Australische regering hier druk op gezet om het drugs- en drankgebruik in te perken. Nog steeds stonden er paddosmoothies op het menu (wat mij niet zo'n verstandige combi lijkt met het zwemmen in het water) en is de drankprijs zo laag dat zelfs Nederlanders er niet over zullen zeuren. Maar er zijn enkele barren geschrapt, en daardoor is het dodenaantal de afgelopen jaren 0 gebleven. Het verhaal van hierboven schrok me eerst af om het tuben te doen, maar als je verstandig omgaat met drank en geen paddosmoothies neemt alvorens te gaan zwemmen, kan er weinig mis gaan. En een lekker feestje op z'n tijd, daar ben ik wel voor in! :D

En een tikkeltje teut de rivier af dobberen, terwijl je ondertussen geniet van de scenery, en ondertussen Pharell Williams 'Happy' voor je zingt, man, dat was echt übertubing chill!

Vandaag zijn we in Thakek aangekomen, om morgen een scooterronde te gaan maken. Drie dagen scheuren door de natuur, echt zin in!

Het is voor mij superleuk om te horen wie m'n blog leest, dus laat hieronder een berichtje achter, of laat het me weten over de app/mail! :) ik zal nog proberen om even wat sappige foto's te posten om het nog wat meer te laten leven :)

Liefs!
Mir