Viet nam!

Viet nam

Viet nam? Ja, zo noemt de Vietnamees zijn land. Het is alweer zó anders dan Thailand, Cambodja en Laos, nog chaotischer, nog drukker, nog meer extreme natuur... Maar wel heel humoristisch chaotisch, leuk druk en de natuur... Ja, wat voor bijvoeglijk voornaamwoord zal ik daar nou voor gebruiken...

Hoe ik het allemaal interpreteer zal ik proberen te boetseren met woorden, door enkele plaatsen en gebeurtenissen uit te lichten. Omdat het weer een enorme lap tekst waarschijnlijk gaat worden, zal ik het opdele in ---- hoofdstukjes, voor de adempauze van het lezen, het kopje thee of koffie, het stukje voor de volgende dag, of even een knipperpauze voor de ogen.

Let's start!

We gingen de grens over vanuit Kampot, Cambodja. Een 8 uur lange rit, startend in een veels te klein busje dat vol zal met sekstouristen. Walgelijk vind ik het om te zien dat dan een knappe, jonge Aziatische vrouw van rond de 20-25 haar hand gestreeld wordt door een dikke, oude Duitse man, van rond de 65 a 70 jaar. En laat het dan niet één zijn, maar drie mannen die er samen op uitgetrokken zijn om hun chickie hier te scoren. Zij krijgt haar geld en haar reis, hij de seks en de aandacht van een vrouw. Ik vind het maar een rare deal.

De rest van de rit werden we gezqueezed in de gang van een overgeboekte nachtbus, waar we op een 30 cm breed matrasje werden gepositioneerd, en daar 8 uur moesten creperen. (Ik lag met mijn hoofd tussen Marlijn haar benen, omdat wij simpelweg geen Asian size zijn, hahah) Ik vermaakte me wel door m'n vorige blog te schrijven, en wat halfgaar Engels te brabbelen met mijn buurvrouwen, moeder en dochter. Zij vonden het wel interessant hoe ineens een blonde reus, aanstaand dokter, naast hen was neergestreken.

Na 8 uur reden we in het donker over de stadsgrenzen van Ho Chi Ming City, ofwel Saigon. De hoofdstad van voormalig Zuid Vietnam. Bizar in wat voor andere wereld je je weer begeeft na 8 uur rijden. Enkele indrukken die m'n ogen waren binnengedrongen: duizenden, nee wel miljoenen scootertjes. Met hele families erop (5 Aziaten passen op één scooter, #thisishowitgoesinasia!) veel mensen in legergroene outfits en legergroene helmen, politie dus, veel verkeer, veel rode vlaggen, met of de ster van Vietnam, of met het teken van de sabel en de hamer in het geel erop, de vlag die kenbaar maakt dat het communisme hier overheerst. Rood is de vlag, die aan geen paaltje ontbreekt in het straatbeeld. Rood zijn vele gebouwen, rood zijn de achtergronden van de communistische propagandaposters die het stadsbeeld domineren. En rood is de kleur van de rekening van de gemiddelde Vietnamees, die erg veel geld moet afstaan aan de staat. Het regende en de avond was gevallen toen we de stad binnenreden. En weer ging er de gedachte door m'n hoofd: wat kent de wereld vele plekken die weer zo anders zijn dan thuis, en wat geweldig om zo een kijkje te kunnen nemen in een wereld waarvan ik me bijna niet kan voorstellen hoe het geweest zou zijn als ik mijn eerste ademteugen gevuld zou hebben met Vietnamese stadslucht. En een rode gloed van het communisme in alles reflecteert. Wat voor persoon zou ik geweest zijn? Hoe had ik dan tegen de wereld aangekeken? Had ik bepaalde idealen gehad? En wat zouden die idealen ingehouden hebben?

Vietnam is echt veel onwikkelder, toeristischer en onrustiger dan het rustige Cambodja. Kathedralen met Franse zuilen in de stad maken dat het af en toe, heel af en toe, een kleine seconde, een snelle flits me af en toe doet denken aan Europa.

Het zeven verdiepingen tellende hostel maakt kenbaar dat hoogbouw hier erg in trek is. Vanaf de skybar laat ik m'n blik glijden over vele hoge gebouwen, en hier en daar een park. Vele koplampjes flitsen door de stad heen, en mijn oog valt op een kleine, oude vrouw die probeert wat fruit te verkopen aan de backpackers die net een taxi uitstappen. De handeling die ze waarschijnlijk duizenden keer per dag doet, en daarmee een schamel loon binnenhaalt.

Omdat ik nog wat meer wilde weten over de Vietnam oorlog, gingen we naar een museum over de oorlog. Ongelofelijk dat een oorlog, die gepland was om 16 maanden te duren, uitgedijd is naar 17 jaar. Amerika werd erg in een zwart daglicht gezet in dit museum. Om de oorlog grof samen te vatten: na het loslaten van de kolonisatie Fransen was Amerika bang voor het communisme wat een groter wordend rijk aan het worden was. Samensmelting van de
macht van het communisme (met China en Rusland) moest voorkomen worden, en daarom moest Vietnam met de meest agressieve bommen en wapens bijgeknipt worden. Het land werd opgedeeld in een stippellijn langs de 17e breedtegraad: er bestond opeens een Noord- en Zuid Vietnam. Noord Vietnam stichtte de Vietkong op, en wilde communisme. Zuid Vietnam werd gesteund door Amerika. De Vietkong vocht en groef tunnels door het hele land, om zo tot in zuid Vietnam door te dringen. Zuid Vietnam, met de Amerikanen, vocht terug met heftige wapens en gif.

Een term die wel bekend is, is de Napalm, die gebruikt werd als ontbladeringsmiddel van bomen, zodat de Noord Vietnamezen makkelijker te vinden waren. Dit gif heeft naast ongelofelijk veel natuurschade tot vier generaties lang geleid tot miskramen, en verschrikkelijke afwijkingen bij baby's. Een verschrikkelijke confrontatie vond ik het moment dat ik door de zaal liep met allemaal foto's van kinderen en volwassenen met aangeboren afwijkingen, totdat ik tegen een bak met sterk water aan liep, waar twee ongeboren kinderen in zaten, compleet vervormd. Ik was opnieuw weer verbijsterd door het feit wat mensen elkaar kunnen aandoen, en dat er dus mensen bezig zijn gif uit te vinden wat waanzinnig veel schade aanbrengt. Dan heb ik nog niet gesproken over de bommen in alle soorten en maten die ik heb gezien die dag. Wat maakt een mens zo'n emotieloos wezen dat je gaat brainstormen over om op een zo wreed mogelijke manier zo veel mogelijk mensen te doden? Op de wereld gebeuren zo veel dingen die zo walgelijk vervreemden zijn, dat het soms maar goed is dat je niet alles weet. Vervreemdend, walgelijk, en mijn lichaam uit het in een ijskoude tinteling als ik erover ga nadenken.

De volgende dag gingen we naar de tunnels. De Noord Vietnamezen, ofwel de Viet Kong hebben door heel Vietnam kilometers lange tunnels gegraven. Vele zijn ingestort, sommige nog onaangeraakt, maar het is echt ongelofelijk hoe veel energie er in is gestopt om dit netwerk te graven. Interessant was dat onze gids een oud Amerikaans militair was, en dus de kant van de Amerikanen kon belichten. In opdracht van de Vietnamese overheid moest hij dit beroep uitoefenen, om zijn verhalen zo lang mogelijk te laten ventileren.

De viet Kong strijders zaten soms maandenlang in de tunnels. Het is voor mij echt onmogelijk om voor te stellen hoe eng het moet zijn om opgesloten te zitten in een netwerk van kilometers lange tunnels van maximaal 1 meter hoog en 70 cm breed, 5 meter onder de grond, terwijl er aan alle kanten gebombardeerd wordt. Of hoe het moet zijn om een Amerikaanse 'tunnelrat' te zijn, de eerste soldaten die de tunnels moesten betreden, vaak volgestopt met boobytraps en vallen, dus de kans dat je daar ongeschaad vanaf kwam was vrijwel nihil. We mochten met de groep door een tunnel lopen, maar toen ik de met kleigrond beklede tunnel in liep overviel me een beangstigend gevoel. Ik heb nog nooit eerder een claustrofobisch gevoel gehad, maar dit vond ik echt een verschrikkelijk beklemmend gevoel waarvan elke vezel in m'n lichaam schreeuwde: 'Ga terug, Mir! Ga terug!'

----------

We waren ook ten tijde van het Eurovisiesongfestival in Saigon. Normaal had mijn interesse dat laten schieten, aan de andere kant van de wereld zittende, maar laat het nou net zo zijn dat ik met het nichtje van Trijntje Oosterhuis aan het reizen ben, en mijn Eurovisiesongfestivalempathie (leuk galgje woord, gha!) daardoor toch enigszins gestimuleerd werd. Yes, dus ook ik heb kunnen meepraten over de vuilniszakbroekpakoutfit en dergelijke. Cheers!

Terwijl ik dit blog typ zit ik in een locale bus, op weg naar het Ba Be national park. We rijden in een stinkende jaren 80 bus de hoofdstad Hanoi uit, terwijl de deuropening constant open staat. De bus duwt zich langzaam door de overvolle wegen, terwijl van links en rechts mensen op de bus komen afrennen, en erin springen terwijl de bus rijdt. Een man die zich op een stoel naast de ingang gepositioneerd heeft, zorgt ervoor dan men de nodige Dong betaald voor de rit. Mensen lijken geen problemen te hebben dat ze worden gevraagd in het gangpad plaats te nemen, en ik voel me een klein beetje schuldig dat mijn grote blauwe backpack op de achterste rij van de bus een plaats bezet houdt.
Ik aanschouw dit alles opgevouwen zittend op een plakkend stoeltje, het feit dat m'n knieën tegen de rugleuning van de stoel voor me kneuzen, maakt dat ik voor de 10000ste maal realiseer dat ik lang ben. Ik zit naast een dommelende man. Hij lijkt zich af te kunnen sluiten van alle impulsen van die er zich om zich heen afspeelt. De constante zoem van toeterende auto's en scooters die zo met elkaar communiceren om zo langs elkaar te kunnen manoeuvreerden. Dat is nodig, omdat Hanoi weinig asfalt rijk is in verhouding met de miljoenen auto's en scooters die de stad telt. Ik ben nieuwsgierig naar wat hij ervan vond toen hij de lege stoel naast mij aantrof.

----------

Saigon, Ho Chi Ming City, hoe je het noemen wilt, verlieten we om vervolgens naar Mui Ne te gaan. Mui Ne is een schitterend stadje aan de kust, met ronde bootjes in alle kleuren van de regenboog, waar vele visnetten tussen hangen. Een schitterend stadje, waar vele toeristen stoppen in hun stroom naar het noorden. Dat uit zich in een verschrikkelijk kilometers lang beach resort, waar de een naar de andere villa zich aanprijst als mooiste plek om te verblijven. Met zwembaden die tot aan het strand rijken, omdat wij suikertouristjes niet met onze voetjes in het zoute water willen baden. Ja je leest het goed, ik ben een beetje sceptisch over dit soort plekken. Vietnam is in dat opzicht veel en veel meer bedorven door dit soort plekken voor massatoerisme. Omdat het laagseizoen was, was deze plek veranderd in een soort van spookstad, waar alleen de backpackers zich verzamelden in een hostel met een groot zwembad die bij zo'n stinkend resort hoorde. Ook wij deden er een keer aan mee, Om een namiddag te vertoeven in een helderblauw zwembad, terwijl ik langzaam m'n blik laat glijden over de dikke Russen die hun 10e cocktail naar binnen gooien.
En op dat soort momenten denk ik aan het oude vrouwtje in Saigon die haar vruchtjes probeert te verkopen voor 50 eurocent. De Vietnamese economie is ontzettend blij met de melkgevende borst die het tourisme biedt, maar geeft ook een wrang contrast in het land.

Mui Ne was wel heel gaaf door ook de zandduinen en de rode Canyon die er vlakbij bevinden. De zonsopgang hadden we net gemist door de lekke band van onze jeep, maar de prachtige gouden velden konden we trotseren met een Squad, wat een waanzinnig stoer avontuur was! Samen met twee net afgestudeerde Londense dokters, een verdwaalde economie studerende tandarts uit Portugal, een Canadees-Vietnamees meisje, en een Canadese jongen aka abercrombiemodel die alleen maar over zichzelf kon praten, hadden we deze dagtocht gemaakt. Vraag me bij thuiskomst alstjeblieft naar het verhaal van 'mama-slide'. Ik moet mijn armen en benen gebruiken om dat verhaal te vertellen, dat gaat niet met zwart-witte lettertjes.

----------

Dalat was onze volgende stop, een schitterend stadje in een werkelijk waar paradijselijke omgeving. Er is zoveel groen hier, niet normaal. Óf het is wel rijstveld, of een eindeloze zee aan palmbomen, of een junglesmoothie aan bomen die ik echt niet kan karakteriseren. Zo heerlijk, zo fijn en zo vredig. Dalat was hoog in de bergen op 1500 meter hoog, en was een heerlijke afkoeling. (ik loop nu met 25 graden al met een trui aan, omdat mijn lichaam de constante flow aan 35 a 40 graden nu for granted neemt.)

Dalat is een plek waarvan ik de herinneringen echt omarm, omdat ik daar echt heel speciaals heb mogen mee maken. Een spiritueel cadeau, een inspiratie, een mooie dag.

De Tuc Lam Pagoda bevindt zich bovenaan de berg. Het is 25 jaar geleden opgezet, en het is werkelijk waar een prachtige plek. Schitterende tuinen met vijvertjes vol prachtige vissen, schildpadden en vlinders, een tal van bloeiende bomen en struiken, het gras zo strak gemaaid dat het als een zachte groene deken eruit ziet, en schitterende gebouwen van Marmer en hout (ik hoor nu de stem van m'n oma in het plat Gronings zeggen: 'Hai, hai, weal head dat allemoal betoald!' Vertaling: 'jeejtje, wie heeft dat wel niet betaald!'). Laat het nou de windklingels zijn die het helemaal af maken, de vredige sfeer.

De bijzin in de Lonely Planet had m'n aandacht getrokken. 'Meditation lessons possible'. Dus stonden Marlijn en ik de volgende dag om 8 uur 's ochtends op de stoep bij de monastery, waar we door een vriendelijke monnik in een prachtig oranje gewaad werden doorverwezen naar een groot dicht hek. Daarachter was een andere schitterende tuin, waarin enkele nonnen vredig bezig waren om gevallen blaadje voor gevallen blaadje op te rapen, om het grastapijt te ontdoen van enige oneffenheid. Toen we een beetje met een vertwijfelde blik om keken of het echt wel de bedoeling was dat we dit gebied zouden gaan betreden, stond de monnik enthousiast te wapperen met z'n handen, 'You go! You go!' roepend. Dus 'we go'den' wij door het grote licht ijzeren hek, met de grote ronde gouden bogen. Michelangelo had een prima inspiratie aan dit hel gehad als hij de hemelpoort wilde schilderen, ging er door mijn hoofd.

Warm werden we ontvangen door de nonnen. Er werd meteen druk heen en weer gerend om de twee Engels sprekende nonnen op te roffelen, die meteen naar ons toe kwamen en het leven op de monastery introduceerden. We kregen boeken aangereikt over de levensregels van het Boeddhisme, die iets dieper ingingen op het Boeddhisme dan mijn googleresearch en de ene ontmoeting met de monnik in Thailand na de 'journey to freedom.' 'S middags mochten we mee lunchen - in stilte, mindfull, maar wel met een bidsessie ervoor - en smidsags hadden we onze eerste meditatiesessie.

Holymoly wat is dat moeilijk. Ik was trots op mezelf als ik drie seconden lang in het moment leefde, alvorens ik begon te stoeien met mijn gedachte: 'yooow! Hoorde je dat? Ik was stil voor een moment!' 'Ja ssssst! Dan moet je ook stil blijven!' 'Ja shit nu ben ik weer aan het denken!' 'Ja shut up dan!' 'Begin dan maar weer overnieuw.' 'Dus 1.... Inademen.... 2.... Uitademen ... Ah m'n neus kriebelt!' 'Niet krabben, gewoon over je heen laten komen!' En zet deze rits aan gedachten op repeat, met de variatie dat na 1 minuut m'n onderbeen ging slapen door de nog oncomfortabele lotushouding, ik de hele rijd bijna moest niezen, er een vlieg rond me heen aan het zoemen was, daarna m'n rug pijn ging doen, ik me stoorde aan dat ik niet kon stoppen met denken, en dat ik ging twijfelen aan mezelf of het ooit wel weer mogelijk zou zijn om drie seconden niet meer te denken. Drama. Maar zo gaat het schijnbaar wel vaker in het begin.

Het boeddhisme is eigenlijk geen geloof, meer een levenswijze. Boeddhist in een monastery betekent dat je je hele leven eraan wijdt, om uiteindelijk 'verlicht' te willen worden. Dit klinkt misschien een beetje zweverig, maar na jaren lang mediteren te oefenen schijn je een bepaald stadium te bereiken waarin je visioenen kan krijgen, of wijze inzichten door je kalmere ziel, die op een bepaald moment meer waarneemt, helemaal in het hier en nu leeft, en geen veroordelende of associatieve gedachten hebt bij het waarnemen van de wereld om je heen. Dat is dan zogenaamd 'the true mind', dat je waarneemt als een dier als het ware. Het lijkt me heerlijk om niet altijd te hoeven schipperen met een tornado aan gedachten, en vaker in het hier en nu te leven, maar ik zal noooit noooooit noooooioioioioiooit van m'n leven dat level kunnen bereiken met zo'n mega associatief brein als in m'n koppie zit. Maar ik heb opzich wel respect met hoeveel liefde zij zich overgeven aan deze levenswijze, die hen zoveel rust en verrijking brengt. Maar wel alles opgeven, contacten met vrienden, man en kinderen. Dat vond ik wel heftig om te horen, dat een van de Engels sprekende vrouwen haar gezin had achtergelaten in New York, dat ze heel af en toe wel contact had met ze, maar helemaal niet vaak, omdat ze daar zelf ook minder behoefte aan had. Ik kan me het nauwelijks voorstellen hoe het is om moeder te zijn, maar dan je kinderen in de steek laten voor jou verrijking van je leven? Oei, dat vond ik wel heftig. Wel moet ik erbij zetten dat de intake in een klooster enige tijd duurt, omdat je eerst goed aan de tand gevoeld wordt of het niet schadelijk kan zijn voor jou of je omgeving. Haar 'master', een 92 jarige monnik, de leraar en vertrouwenspersoon zou op een dag gaan beslissen of ze baar een klooster in Amerika terug zou kunnen gaan, wanneer ze er klaar voor was.

De tweede dag zijn we om 6 uur 's ochtends bij het ontbijt aangeschoven. Daarna was het tijd voor de dagelijkse klusjes, waarbij ik een bezem in m'n handen kreeg, en het mooiste terras ter wereld mocht bezemen. Dat was geen straf. Je keek uit over een helderblauw meer, met prachtige bomen en schitterende vogels die van alle hoeken een kijkje kwamen nemen. Het was echt een plek waar je je per direct helemaal rustig voelt, een fijne sfeer ademt, echt een goede plek om even tot rust te komen.

Het mediteren ging de tweede dag al beter. We kregen de tijd zelf te gaan zitten in een daarvoor gereserveerd zaaltje voor ons. Ook al was ik alleen, ging ik toch maar even door m'n knieën zoals gebruikelijk voor het grote boeddhabeeld wat versierd was met prachtige bloemen. Immers; je moet laten zien dat je met je meditatie nooit gelijk of beter aan Boeddha zal willen zijn. Ik fluisterde met een knipoog het beeld toe: 'Wees maar niet bang hoor, verlicht zal ik niet worden vandaag! Ik zal slechts een kleine poging doen een kwartier lang stil te zitten.'

Het mediteren ging de tweede dag beter. Ik hoefde niet te niezen, mijn benen hielden het langer uit in de lotushouding, en ik voelde me er eigenlijk wel heel prettig bij. Wie weet gaat het kleine boeddhistje in mij hier nog wel eens mee aan de slag als ik thuis ben.

We hebben die middag nog een meditatieles gekregen, en s avonds hebben we een bidceremonie meegemaakt. Dat was erg bijzonder. Het duurde ongeveer een uur, en er waren ongeveer 100 nonnen, plus wij twee. De oudere nonnen stonden vooraan, en keurig gerangschikt stonden we in rijen van 8 perfect achter elkaar. Ook wij hadden de nonnenoutfits aan (voor mij hadden ze een langere gevonden, anders zag het er echt niet uit dat bij iedereen dat ding tot de enkels hing, en bij mij op m'n knieën) en jong en oud, iedereen ging wel 70 keer door de knieën. (Best een heftige workout hoor!) en werd er ondertussen gezongen. Er werd ook veel gegniffeld op de achterste rij, de jonge nonnen en waar wij stonden, omdat ze het maar wat grappig vonden dat wij nuchtere Hollanders daar ineens tussen stonden. Maar het was echt een hele bijzondere ervaring. De nonnen waren zo lief voor ons, wilden zo graag alles delen met ons, probeerden alles om het ons zo aangenaam mogelijk te maken. Het was toch echt heel bijzonder om onder die groep vrouwen te zijn, zo'n sterke familieband hebbend, zo liefdevol en zo warm. En opvallend: stralende ogen, één voor één hadden ze echt stralende ogen, waar heel veel ontspanning en levenspassie in zat.
Ik vond het jammer om die avond weg te gaan met het idee dat we er nooit meer zouden komen. Ik had er nog wel een week willen blijven, zo fijn voelde ik me daar.

----------

Vanuit Dalat zijn we naar Hoi An vertrokken, en van Hoi An naar Hue (160 km langs de kust) hebben we een schitterende scootertocht gemaakt! Onze backpacks werden die avond keurig afgeleverd bij het hostel in Hue, waar wij nog zaten na te genieten van alle filmpjes en foto's die we die dag gemaakt hadden van de tocht. Want jeeejtjemineetje wat mooi! Hier geldt: foto's!

Vanuit Hue zijn we naar het national park bij Phong Nha gegaan. Dit was echt een schitterend gebied, waar we twee dagen met de scooter in de prachtige junglegebieden hebben gereden. Wacht maar op de foto's!

De volgende stop was Tam Coc, een prachtig watergebied met limestone bergen, waar we een boottocht hebben gemaakt.

Toen Hanoi, en vervolgens het prachtige Sapa in ver noord Vietnam. Met rijstvelden beklede bergen, en een schitterend natuurpark. We hebben een twee daagse hike daar gemaakt, en overnacht bij de locale bevolking. Dat was heel leuk!

----------

Na Sapa gingen we terug naar Hanoi. Ha Long Bay, ook wel bekend van James Bond, hadden we als toetje bewaard. Voor de tussenliggende drie dagen zochten we nog een leuke bestemming. Ba Be national park hadden we na wat googlen uitgezocht. Een bestemming waar locale busjes ons naar toe zouden brengen, dus al een avontuur opzich om daar te komen. En zo gingen de Canadese Shanice, Mar en ik op pad op een regenachtige dag, weer vertrekkend uit Hanoi. De busscène van hiervoor heb ik toen geschreven. Na 7 uur over hobbelige weggetjes te hebben gereden, in een bus met open ramen, waar non-stop spullen in en uitgetilt werden (perfecte management hier: terwijl de buschauffeur belt met iemand die komt aanrennen, een zwart pakket in z'n handen krijgt geduwd, en ik kan zien in een flits dat de man hiervoor enkelen miljoenen Dong voor neertelt, wordt er onder mijn voeten gefrutseld naar een zak met zeeschelpen, die een oudere vrouw toegestopt krijgt.) Na deze lange en bijzonder aparte busrit, stonden we aan de rand van Ba Be National Park.

Wat een paradijsje. Tussen de donkergroene jugnlebergen bevindt zich een blauw meer zo glad dat het haarfijn de bergen en bomen weet te weerspiegelen. Aan de rand van het meer bevindt zich een rijstveld, waar een paar vrouwen met de klassieke Vietnamese hoedjes op de rijstplanten poten. Aan de rand van het water ligt een waterbuffel te relaxen, laat zijn kop onder water zakken en komt briezend en snuivend weer naar boven om een nieuwe hap lucht te halen. Twee honden rennen hyperactief en speels op en neer met ons mee, als we onze koers richting de homestay van Mr Linh voortzetten. Drie keurig opgemaakte bedjes staan voor ons te wachten, en we eten een heerlijke maaltijd met tofu, kip, morning glory (groente) en komkommersalade waar minstens tien tenen knoflook in verbrijzeld zijn. In de stilte die in onze gesprekken valt, door de lange reisdag, luister ik naar de geluiden van vogels die ik niet kan traceren, naar het ge -oehoe- van apen, de sprinkhanen, het vredige getrippel van hondenpootjes op de betonnen vloer, en het zachte gepiep van de kleine donzen kuikentjes die op zoek zijn naar mama kip.

De volgende dag gingen we de omgeving ontdekken op de mountainbike. Het zou een geweldige dag gaan worden, waar we het 'echte Vietnam' zouden gaan zien. Dat realiseerde ik nog niet zo goed toen ik op de kaart keek en 'slik waterfall' zag staan. Leer van de spreuk 'There is no way to happiness, happiness is the way!' want de waterval was niets vergeleken met de weg ernaartoe. We reden door locale kleine dorpjes, waar de kinderen zwaaiend 'hellloo! Helloooo!' aan de weg stonden. We kregen altijd respons op ons eerste woordje Vietnamees 'Sin Ciau!' (Hallo) als we iemand tegen kwamen. Ik heb de hele middag met een grote glimlach op de fiets gezeten, en voelde me echt innig gelukkig. Dit was echt zo'n puur, zo'n fijn, zo'n schitterend stukje Vietnam. De natuur kon al niet heel veel mooier, maar het hartelijke ontvangst van de mensen, het gevoel dat je hier echt welkom bent, verwarmde mijn hart. We hebben die dag ook geen andere touristen gezien, en alleen Engels gepraat met een man die op de scooter ons kwam inhalen, omdat hij gehoord had van zijn dorpsgenoten dat er toeristen langs waren gefietst, en z'n Engels wilde oefenen. Hij vertelde dat hij ecoloog was en onderzoek deed in de jugnle. Ik was maar wat graag met hem mee gegaan voor een dag, zodat hij z'n Engels nog wat meer bij kon spijkeren, en ik m'n honger en verwondering naar biologiekennis kon stillen. Helaas moesten we de volgende dag weer door. Maar het was al ontzettend leuk om bij het dorpje bovenop een heuvel midden in een schitterende vallei van rijstvelden, te bezoeken, een kilo lychees voor 1 euro te kopen, en lol te hebben met de locale bevolking, die zich giebelend om Tom en zijn thuisgebrachte vrienden zich verzamelden.

Zo'n moment is echt waarvoor ik het reizen doe. De onverwachte ontmoeting met mensen, die anders zijn dan jij. Opgroeien in een hele andere omgeving, met hele andere normen en waarden, met een ander wereldbeeld, maar dat je dan plezier kan hebben met z'n allen. Dat er een klein vrouwtje naast je komt staan, haar hand halverwege mijn bovenarm plaatst, de hoogte die zij lang is, en een gebaar maakt van 'je bent zo lang!'. Dat kinderen verlegen 'thank you' terug zeggen, nadat hun moeder dit ingefluisterd heeft, wanneer je ze lychees uitdeelt. Dat een vrouw naar de ecoloog Tom toe komt, en ze hem vraagt te vertalen dat ze je mooi vindt. En daar sta je dan. Compleet bezweet en verhit door de lange mountainbiketocht in 38 graden hitte, in je oude t-shirt en stoffige halflange broek. Maar intens gelukkig, en dan zijn het weer de sterretjes in je ogen die het doen. Mijn dag kon niet meer stuk.

Inmiddels zit ik in de bus naar Ha Long Bay, in een volgestopte bus, waar twee keer zoveel mensen als zitplaatsen in zitten. En toch zit iedereen. Dit wordt opgelost door extra bankjes in de bus te plaatsen, met z'n drieën op een zitplaats voor twee. Een klein jongetje van een jaar of drie ligt met zijn hoofd op mijn schoot te slapen. Zijn moeder zit schouder aan schouder naast mij. Haar omarming met haar kind is door de slaap verzwakt, en het jongetje lijkt gewoon door te kunnen slapen met zijn hoofd op de schoot van de jonge vrouw die hij eerst een kwartier lang met grote ogen heeft aangestaard toen zijn moeder naast me plaats nam. Deze Grote Vriendelijke Reus laat het allemaal maar over zich heen komen, en kijkt met een brede glimlach rond in deze wereld waar alles - maar ik bedoel dan ook echt alles - anders ruikt, voelt, verloopt en eruit ziet dan thuis.

De allerlaatste fase is ingegaan. Het toetje van de reis wordt een dezer dagen geserveerd. Aan de ene kant kijk ik zeer vredelievend naar de thuiskomst, maar aan de andere kant merk ik dat nu ook ga tegenstribbelen, omdat ik het hier zo ontzettend naar me zin heb, en echt heerlijk in m'n vel zit. Ik geniet, ik verwonder, ik verbaas me, ik Oosterveer en reflecteer in dit mooie stukje aarde, die niet lang geleden pas is gegrepen door m'n interesse. Herinner je die presents waar ik het in m'n eerste blog over had? Ik heb nog 7 Aziatische cadeautjes te openen, voordat ik de 20e weer met m'n voeten op de Nederlandse grond sta. Met m'n voeten op dezelfde grond, met een hart vol nieuwe avonturen, en sterretjes, heel veel sterretjes!