Het is dan weer zover, het moeilijkste blog om te schrijven.

Inmiddels ben ik weer thuis, en geniet nog heerlijk na van alle prachtige en fijne herinneringen van de reis. Maar dan dat laatste blog. Nog één keer wil ik beschrijven hoe gelukkig ik me heb gevoeld, nog één keer wil ik in zwart-witte lettertjes uitdrukken hoe fijn het was, hoe het voelde. Maar het is bijna te veel en te fijn en te intens om het uit te leggen. Ik wil een poging doen, ik wil alle mooie woorden bij elkaar gooien om het een krachtig laatste blog te laten zijn. Maar zal ik de juiste woorden vinden? Ik ga een poging doen.

Inmiddels is het ‘normale’ leven alweer aangebroken. De coschappen zijn van start gegaan, en ik geniet en leer ontzettend veel, wat me ontzettend zal gaan vormen. ‘We’re on the road again!’ maar aan de andere kant juist weer zo ver van ‘the rough road’ af.

Er zit hier echt zo’n andere Mir dan enkele maanden geleden. Een Mir met de twinkeltjes in haar ogen, die stralend zin heeft in het leven, weer echt de passie voelt… Dezelfde ziel, maar ver weg van huis heeft kunnen ontplooien. In een kleine stroomversnelling een persoonlijke ontwikkeling heeft kunnen maken, het leven heeft me weer verrast in zijn ‘zijn’. Ik heb me weer mogen verwonderen. Hoe anders het leven op dezelfde aardbol kan zijn. En dat is een schitterend geschenk. Levenslessen te laten ventileren met meerdere reizigers, zodat je jouw eigen wereldbeeld bij kan slijpen. Integreren van gedachten met die van jezelf.

De laatste fase van de reis was perfect. We hadden in Ha Long Bay, de schitterendste zee die ik ooit in mijn leven heb gezien, maar dat is maar een detail, want we waren er met fantastische mensen, wat het echt super speciaal maakte. Onze grote broer Pablo was er, net als een Mexicaanse jongen die we eerder in Cambodja ontmoet hadden. Hij had al vijf jaar gereisd, en was onderweg ook Pablo en enkele andere Latino’s opgesnord, die samen een enorm dynamische, energieke, passievolle en schitterend dansende groep mensen vormden. We hebben tot diep in de nacht gedanst op batchata muziek, en andere passievolle Latin vibes. Zo leerde ik van Pablo de ‘one-two-three-hips! – bachata, en heb ik weer van een Argentijn een geïmproviseerde Tango geleerd, en voor de rest heerlijk gedanst tussen mensen die muziek niet horen, maar voelen. En hoe heerlijk is het dan, dat als een man goed kan dansen, je gewoon je ogen dicht kan doen, en ook de Hollandse heupen binnen no-time Latinmoves maken.

Ja, het was een bijzin, maar ja echt, één van onze Latino’s had 5 jaar gereisd. Dat kan ik me bijna niet inbeelden, maar aan de andere kant zo goed. Het is zo verslavend, het is zo inspirerend. Het leven is zo passievol, zo spontaan en zo zorgeloos. Zo diep en intens. Je groeit er zo sterk van als persoon. Je leert zoveel over de wereld. Je hebt zoveel antwoorden van hoe het leven kan zijn, maar misschien wel nog meer vragen wanneer je terug komt. Maar wat die ogen wel niet gezien hebben, en wat die ziel beleefd heeft in die afgelopen 5 jaar, dat is genoeg voor drie gemiddelde mensenlevens aan ervaring. Super inspirerend. Wat een cadeau om zo iemand te mogen leren kennen. Van hem heb ik geleerd: Zelfs als je tijdens je leven het gevoel hebt dat je vast zit, het is altijd mogelijk om uit te vliegen, als je het maar durft. Het is moeilijk om alles achter te laten, heel onzeker, maar als je hart vertelt dat je het moet doen, dan moet je ervoor gaan. Je bent vaak niet bewust dat het leven op ieder moment een zevensprong is, je altijd een andere weg in kan slaan, je moet altijd actief blijven sturen zodat je op jouw goede pad blijft. Laat je intuïtie het wijzer van je compas zijn, de splitsingen van het pad de nieuwe kansen, maar kies actief voor je eigen pad. Wanneer je het te lang laat vieren, zul je gaan dwalen. En dat hoeft niet te betekenen dat de enige route is dat je je paspoort en je backpack stapt, en op de fiets naar het zuiden van Mexico gaat fietsen, zonder kaart, met een tentje achterop, maar zien wat er aan de horizon zich opdoet, maar dat kan ook anders. Maar toch fascineerde het me waanzinnig, wat een levensinspiratie. En die ogen… wat een ontelbare hoeveelheid sterren!

Herinner je de zin nog van mijn eerste blog? Van die oude wijze schildpad uit Kong Foo Panda?

‘Yesterday is history
Tomorrow is a mistery
And today s a gift.
That’s why they call it : ‘The Present’.’

Ik heb zoveel cadeautjes (‘presents’) gekregen. Echt zoveel. Ontelbaar. Klein en groot. Mooi voor het moment, of sommige dingen die ik mee neem de toekomst in. En een hele grote is ook de ontmoeting met het Boeddhisme.

Ik ben zelf namelijk Christelijk opgevoed, maar mijn ouders hebben het me aangeboden, om te laten ervaren waar zij zich prettig bij voelden. Nou moet ik wel toegeven dat ik ook wel eens mopperend in de kerk heb gezeten als kind, omdat ik weer dezelfde liedjes aanhoorde, en na twee zinnen van de dominee alweer aan het wegdromen was over paarden en het leven als een indiaan in de natuur… Maar alsnog, ik heb hier wel een stukje van onze Nederlandse cultuur mee gepakt, en ben hierdoor dichterbij de visie van mijn ouders, en hoe zij naar het leven kijken, gekomen.

Nu was het aan mij om aan iets nieuws te proeven. Een manier van mensen te ervaren van hoe zij naar het leven kijken, hoe ze bepaalde aspecten uit het leven verklaren. Ik heb aanschouwt hoe men denkt en leeft, door een raam wat omkadert was door mijn eigen denkbeeld. Het heeft me inspiratie gegeven om het schilderij wat ik gedurende mijn leven maak, met nieuwe kleuren te beschilderen.

Ik vind het zo mooi van het Bhoeddhisme dat de basis is dat je liefde hebt voor de wereld om je heen. Voor je naasten, voor de vreemdeling die je op straat passeert, maar ook voor de natuur en alle wezens waarmee je de aarde deelt. Dat je op zoek bent naar harmonie, en met respect met de wereld om gaat. En dat je ervoor kiest om in een klooster te gaan leven, pas wanneer het goed voor jou is, en het geen schade brengt aan je naasten. Dat het puur een verrijking voor jezelf is wanneer je gaat mediteren. Omdat je dan tot bepaalde inzichten kan komen die je kunnen inspireren. En ok, back to earth, ik zal dat nooit van zn langzalzeleven bij dat level komen, en nooit van mijn leven zal ik abstinent in een klooster gaan zitten, en mediteren totdat mijn hoofd eraf rolt, maar een klein vleugje Boedhissme in mn leven, dat is wel een leuk souvenirtje. En het maakt dat ik zo nu en dan, af en toe, zit te mediteren thuis. Ookal is het maar even, op mijn fatboy, en dan bedenk ik me weer even dat ik in Dalat ben, waar een lieve non me met een zacht, hoog stemmetje toespreekt: ‘Breath in, 1, 2, and breath out. Feel the air running through your nose, into your lungs…’

En ik ga mijn grote buddy Pablo missen. Op de laatste avond in Catba, terwijl we aan het feesten waren, zei hij tegen me: 'Mirjam, I'm really gonna miss you so much.' 'I can have so many good conversations with you.' I know for sure that if I knew you in Chile you would be one of my best friends.'
'We still can be one of our best friends Pablo!' 'But tham you just live on the other side of the world!' Waarna we elkaar omarmden.

Dat ga ik missen. Ik kan nog voor me zien dat ik samen met Pablo bij een baai zat bij Ha long bay, nadat we de groep van 15 scooters waren kwijt geraakt. We zitten daar aan de rand van de baai, de stille zee, en de lucht die langzaam haar lichtintensiteit verliest. Mijn laatste dag. We spreken over het leven, met wat voor levensvragen we zitten, hoe we het ervaren om volwassen te worden, en over hoe we nu in het leven staan. Beide jongvolwassenen, ik 24, hij 25 jaar, die nog een heel leven hebben voor het ontdekken van het leven. Samen op zoek naar de antwoorden van de vragen die het leven ons brengt.

Ik ben er ook achter gekomen dat het ontdekken niet ophoudt bij de reis. Het leven gaat door, ook als je weer terug bent. En hoeveel heimwee er ook door je hart giert naar de vrijheid, het geluksgevoel en de vele ontmoetingen met interessante mensen, ook hier in Nederland ontwikkel je weer verder, wordt je elke dag weer een dagje volwassener. Volwassen worden vind ik ontzettend leuk. Ik begrijp dingen beter, interpreteer dingen anders, en ervaar meer en meer rust en tevredenheid met hoe het leven ervoor staat. En het reizen brengt vaak een periode van versnelde bloei omdat je zoveel dingen mee maakt die je normaal niet zo snel zal tegenkomen thuis. De vele ontmoetingen met andere mensen uit andere culturen, maakt dat je vanuit een ander perspectief naar je leven gaat kijken. En omdat je met z'n allen ver van huis bent, heb je het gewoon af en toe nodig om een goed gesprek te hebben, wat er allemaal in je hoofd omgaat op dit moment. Dat je soms zo snel zo'n diepe connectie met mensen kan hebben, dat het lijkt alsof je elkaar al jaren kent, vind ik echt waanzinnig bijzonder. En dat je je iedere dag bewust bent van het feit dat de wereld je weer verwondert, dat er weer dingen zijn die je fascineren, dat je je gedachten laat dwalen en je jezelf vragen stelt die je nog nooit eerder aan jezelf gesteld hebt. Dat verrijkt je. En dat je even alles mag loslaten. Dat je zorgen even achterlaat in Nederland, en het je de ruimte geeft voor leuke dingen om aan te denken.

Hoe ik het ‘reisgevoel’ naar Nederland heb gehaald: ik heb geleerd dat geluk in het moment zit. Dat je ook vandaag kan besluiten met je vrienden in het park te gaan zitten, of op een schitterende dag even in je eentje op de vlonder aan de Amstel te gaan zitten. En dan te genieten, omdat je hier op dit moment bent. Omdat je ook hier er iets van kan maken, als je het maar inziet. En ondertussen ook verder droomt, en omdat je weet dat je dromen waar kan maken. Zolang je maar niet opgeeft.

En dat ook in het ‘normale’ leven ‘reizen zijn verstopt’. Een nieuwe relatie kan je zien als een nieuwe reis, zelfs een vriendschap of de relatie met je ouders. En altijd vallen er nieuwe avonturen te beleven, en gaat het erom voor welke kansen je gaat in je leven. Want dat zijn er ontelbaren.
En vergeet vooral ook niet dat jij in de wereld reflecteert: als je lekker in je vel zit, en je straalt, schittert en positieve energie afvuurt, zul je dat teruggekaatst krijgen. In een glimlach van de tramchauffeur, in een kort gesprek met de verdwaalde toerist in Amsterdam. In een flapuit-actie van een man die net de brug over loopt: ‘Moppie, wat een stralende lach!’ Zodra je het gevoel hebt dat de wereld om je heen vergrauwt, doordat jij niet meer straalt, is het tijd er wat aan te doen. Ga op zoek naar de wijzer van dat kompas!

Ik vind het jammer, echt jammer, dat de laatste alinea’s eraan zitten te komen. Ik word gelukkig van schrijven. Ik word er blij van als ik woorden kan vinden voor hoe ik me voel en hoe ik dingen ervaar, dat ik kan schetsen, kan tekenen in letters wat er in mijn koppie om gaat. En ik vind het zo leuk om mijn verhalen te delen.

En dat het leven soms onverwachte wendingen kan hebben, zomaar dingen anders kunnen lopen dan dat je verwacht, is ook laatst weer gemarkeerd door een situatie van iemand die ik goed ken en dichtbij me staat.

Ik ga het doen, het moet maar weer eens. Het afronden van het verhaal. Tijdens de reis heb ik heel veel zitten nadenken, heel veel gedachtenstromen zijn gepasseerd, maar ik wil afsluiten met deze:




‘Ik wil iedere dag leven, ik wil iedere dag het gevoel hebben dat het het waard was, dat ik geleefd heb, dat ik iets geleerd heb, een glimlach heb kunnen toveren op iemands gezicht, of een arm heb kunnen slaan om iemand die dat nodig had. Dat ik iedere avond, voordat ik in slaap val, mijn laatste bewuste adem uitblaas, en kan denken ‘vandaag was het waard hier te zijn.’

Waard. Dat ik er was, dat ik geleefd heb. Dat ik liefde heb gegeven, dat ik iets voor iemand heb kunnen betekenen. Dat het ertoe deed wat ik heb gedaan, en dat ik heb mogen genieten van wat de wereld te bieden heeft. Dat ik geen spijt heb gehad van alles wat ik heb kunnen doen. Dat ik er alles heb uit gehaald wat er uit te halen viel. En dat ik iets heb bijgedragen, iets heb achtergelaten.
Ook al zal er ooit een morgen aanbreken, van de dag dat ik terug op zal gaan in het grotere geheel. Maar dat ik dan kan zeggen. ‘Ik heb geleefd.’ Ook al is het in iemands herinnering, in vreugde, in liefde. Dat ik een klein sterretje in iemands ogen heb achtergelaten. Dat zal ervoor zorgen dat ik met volle overgave mijn allerlaatste adem zal laten vieren.’

‘Omdat ik geleefd heb…’