'La Pura Vida...'

It explains it all...

Ik zal proberen om de woeste junglebende, prachtige natuur, ervaringen met ontmoetingen met wilde dieren en de hoeveelheid backpackerbubbles die ik hier al ervaren heb, in woorden te grijpen, al ik nu nog geen idee heb hoe ik dat zal moeten doen. In ieder geval zal ik verslag leggen van wat ik tot nu toe allemaal al beleefd heb, en zal ik proberen met een scheutje zelfspot en een snufje van creatieve omschrijvingen er een smakelijk verhaal van te maken.

Dinsdagochtend, 12 januari staan Mir en haar grote vriend 'Uhm' op Schiphol. Alweer. Want de vorige keer was nog niet eens een jaar geleden. Maarja, je moet wat met je gespaarde centjes, je backpackerkriebels die je nooit eens in de steek laten, de maand vrij die je hebt, moet je maar iets nuttigs doen. En omdat 12 januari vorig jaar een speciale datum is geworden, moest ik iets met deze datum. Weer een reis. En dit keer helemaal alleen.

Het inchecken wordt onderhand routine, en ik ervaar helemaal geen zenuwachtige kriebels wanneer ik het vliegtuig in stap. Wel heb ik leuke gesprekken met de mensen van de douane, die mijn zelfgemaakte humus waarop ik die ochtend nog heb zitten broeden, mij ontnemen en het label met 'verdachte vloeistoffen' krijgt. Ik krijg het team aan het lachen wanneer ik vertel dat ik er echt m'n best op heb gedaan, en het echt zonde zou zijn als ze t weg zouden gooien. En zo ga ik, zonder m'n geliefde humus, op naar New York, voor de tussenstop.

Ik hou van vliegen. Ik hoef de films niet te zien. Uren rn uren kan ik kijken naar de wolken, de ijsbergen van New foundland en de schitterende meren, de wolken waar ik figuurtjes in zie, en ik geniet van m'n playlist die ik die ochtend nog met m'n laatste megabitjes heb zitten downloaden.

Ik word getrakteerd door een ijzig New York, betekenende een strakblauwe lucht en een knallende skyline die ik ken van films. Kriebels in m'n buik, ik ben nu écht ver weg van huis!

De 6-urige overstap in NYC geeft me net niet genoeg tijd om de stad in te gaan. Ik had stiekem gehoopt nog 10 minuutjes op time square te kunnen staan, of nog even het statue of liberty te kunnen aanschouwen. Wel werd ik meerdere malen bewust gemaakt met 'Welcome to the united states of America!' dat ik me toch daadwerkelijk in de US aan het vertoeven was.

Savonds vlieg ik met m'n gejetlagde hoofd weg uit New York. Wéér de prachtige skyline gezien, maar nu bestaande uit miljoenen lichtjes. Zó mooi, de reis kon nu al niet meer stuk.

In San Jose, de hoofdstad van Costa Rica, word ik overdonderd door de zwoele, warme avondlucht, en de hoeveelheid Costaricaanse, (die ik vanaf nu als Tico's zal omschrijven) taxichauffeurs, die deze gare ongebruinde, brakke reus wel willen
afzetten bij het hostel.

Bij het hostel val ik in slaap in een kamer waar al drie mensen luid liggen te snurken (welkom in het backpackerleventje waar je dat soort ongemakken maar voor lief moet nemen) en ik, als ik m'n oren spits, in slaap val met het geluid van kraaiende papagaaien, die zich in de paradijselijke boom naast het hostel zich bevinden.

De volgende dag door naar San Jose, voor een nachtje. Ik ben hier voor de natuur gekomen, dus een snufje hoofdstad om een beetje een idee te krijgen van Costa Rica is ok, maar vooral niet te lang. Aangekomen in het hostel ontmoet ik een jongen uit Nederland, en een Amerikaan, die me wegwijs maken in wat ik allemaal kan eten hier. Empanadas, Rice and Beans, en allerlei soorten tortillas, gebakken, gefrituurd, groot en klein, als je er maar een dot scherpe chillisaus overheen kan gooien. M'n strot stond voor een uur in brand toen het me leuk leek local style mee te doen. Ik dacht toch dat ik door Azië redelijk spicy-resistent was, maar nee, Latin Spice is van een heel ander kaliber.

De volgende dag trok ik naar Tortuguero national park. Door de Lonely Planet was het beschreven als een nog niet zo ontdekt park, met natuur die Discovery Channel waardig was. Dat klonk erg aantrekkelijk, en omdat ik niemand erover gehoord had die ook die kant op ging, trok ik er in m'n eentje op uit.

Met m'n hakketak en -alsikhetnietweetzegikgewoonhetengelsewoordmeteen'o'erachter-Spaans kwam ik op het busstation aan. Het bleek dat de bus die rechtstreeks naar de boot toe reed niet ging, en ik over moest op lokale busjes. Ok, dacht Mir, hier start het avontuur. Toch was ik blij toen ik na de eerste overstap bij het dorpje (met de kleurrijkste huisjes, zo kleurig, dat moeder natuur nog eens met een scheve blik naar de regenboog zou hebben gekeken, mocht ze de kleuren willen vergelijken) het Spaans-Italiaanse koppel Helena en Alessandro tegenkwam, twee vrolijke, temperamentvolle en stralende hippies, die ook hun weg naar Tortuguero probeerden te vinden. Na enige uren met kleine busjes over hobbelige weggetjes, waar ik m'n ogen uit had gekeken wat voor mooie landschappen mijn netvlies binnenkwamen - niet wetende wat me toen nog te wachten stond - stonden we bij de kleine boot, met een gigantische turbomotor erachter, om vervolgens anderhalf uur door de jugnle te varen op full speed.

Dat was echt geweldig. Dit is echt niet te beschrijven, maar laat je fantasie maar de vrije loop als je denkt aan woeste jungle, palmen van 7 meter hoog, de meest intense kleuren groen, schitterende oude bomen met lianen die erin groeien, overal, maar dan ook overal de meest prachtige planten met bladeren zo groot als een halve Mir, soms wel driekwart Mir en zelfs wel een hele Mir. Echt wauw, ik kon m'n ogen niet geloven.

Dierkundig interessant werd het, toen we uit het niets op een drie meter grote (dus anderhalve Mir!) krokodil stuitten, die languit op z'n boomstam lag te chillen, en geen kick gaf toen wij met z'n 15'en half uit de boot hingen om dit prachtige beest te fotograferen.

Na anderhalf uur waren we in de diepe diepe jungle, die aan de andere kant afgeschermd werd door de zee, ofwel de Carribische oceaan. Helaas voor ons geen schildpaddenseizoen, maar anders schijnt het een prachtig beeld te zijn wanneer 200 mini-schildpadjes per nest hun weg naar de zee vinden, om vervolgens tussen de twee grote zeestromen te komen. Helaas overleefd maar één van hen, maar omdat de schildpadden wel 80 jaar kunnen worden en tot hun laatste jaren eitjes leggen, hebben ze toch nog wel nieuwe generaties.

Met het groep van Howler apen, het kraaien papagaaienpaartjes en met de geur van diep tropisch regenwoud, viel ik in m'n eenpersoons hutje aan de rand van de rivier, in slaap.

De volgende dag hebben we een kanotocht gemaakt. Al dus de gids de beste 'vangst' in tijden: gigantische oranje leguanen - een vrouwtje en een mannetje die met elkaar aan het communiceren waren door middel van hun hoofd op en neer te bewegen, een kleine krokodil, capucijnaapjes, Howler aapjes (die net zo klein zijn als capucijnaapjes, maar hun brul op drie kilometer nog te horen valt) kolibri's, een gigantische 'jesushagedis' (een hagedis die door middel van zn achterpoten een soort van propellorbewegingen kan maken, en zo'n strak buikje heeft dat ie over het water kan 'lopen') papagaaienpaartjes (die hun hele leven ((50 jaar!)) bij elkaar blijven en voor elkaar zorgen, zo lief!) grote pelikanen, en de grootste vogel die het park rijk is, die ik oneerbiedig kan omschrijven als een soort pasteltint-paarse reiger.

Na de kanotocht ben ik gaan wandelen met m'n maatjes Helena en Alessandro, en hebben we die avond een tocht gemaakt waar we groene kikkertjes met rode oogjes, slangen, een -nog net niet knikkebollende- toekan en een possum hebben gezien. Wildlife is ON!

De volgende dag trok ik met het Spaanse stel, waar ik het super goed mee vinden kon, op naar Puerto Viejo, een Jamaicaans-beïnvloed dorpje aan de Carribische oceaan. Daar aangekomen voelde ik het al aankomen: het hippiesfeertje, de vele rasta's, overal life muziek, prachtige oceaan, met daaraan grenzend nationale parken: Mir gaat hier niet zomaar weer weg.

In een tentje in de hosteltuin, waar ik de geuren van alle kleurigste bloemen en planten in alle weelde zich verspreidden, heb ik m'n vier nachtjes daar doorgebracht. Ik heb mezelf de bus in moeten duwen om niet langzaam te veranderen in een yoga praktiserende, schilderende, muziekmakende, tantracursusvolgende, slow-food etende, taidaijurkjesdragende, surfende rastahippie te veranderen. Ik was er net op tijd bij.

Maar in die dagen heb ik me fantastisch vermaakt door hikes te maken en te zwemmen in de badwarme Carribische oceaan. Yep. Hier zou ik wel piraatje willen zijn hoor!

Een dag heb ik opgetrokken met Louis, een Tico die voor een weekendje in Perto Viejo was. We hebben samen fietsen gehuurd (van een Nederlander die ze verhuurde, ook hopeloos gestrand in dit heerlijke dorpje) en zijn gaan hiken. Ik heb met hem veel gepraat over het leven in Costa Rica, dat was echt heel leuk. Hij kon ook ontzettend veel vertellen over de natuur. We hebben drie apengroepen gezien. Ik heb moeten lachen om het feit dat we op een gegeven moment moesten stoppen met lopen omdat de apen aan het stoeien waren en fruit naar elkaar toe gooiden, maar een papaja komt aardig hard aan als ie van 8 meter naar beneden valt.

Geweldig, deze natuur hier. Als kind al liep ik altijd met m'n neus op de grond en keek ik naar alle torretjes en rupsjes die er te vinden waren, keek ik liever naar Discovery Channel dan cartoon network, en hier komt die bioloog in mij weer helemaal tot leven. De natuur hier heeft echt zo iets magisch, zo krachtig, zo puur, dat ik er intens rustig van word. En alle dieren die je hier in zo'n overvloed ziet, is echt werkelijk waar geweldig. Hoe aapjes aan elkaar lopen te plukken, of de tak waarop ze zitten op en neer laten wiebelen voordat ze een sprong nemen, het is echt fantastisch om te zien. Hoe mama capucijnaap een tik aan haar ukkepuk verkoopt omdat ie aan haar mondhoek loopt te trekken, het is echt om te lachen.

De planten, de dieren, de mensen... Het is 'La Pura Vida.' 'Het pure leven'. Het synoniem voor fantastisch, geweldig, fijn, intens, heerlijk... Ga zo maar door. Je kan het antwoorden op de vraag hoe het met je gaat, hoe je weekend was, hoe het eten je smaakt, hoe je geslapen hebt, als je een kakatoe bijna ziet knikkebollen... 'Es la Pura Vida'.